بررسی تناسب کاربری اراضی بر اساس قابلیت اراضی حوزه آبریز دریاچه ارومیه

ارزیابی تناسب و قابلیت اراضی ضامن تولید پایدار و حفظ منابع ارزشمند خاک و آب در هر کشوری است و توجه به آن ضرورتی انکارناپذیر درجهت مدیریت پایدار منابع آب و خاک است در این پژوهش از نقشه کاربری اراضی سال ۱۳۸۱ با نقشه قابلیت اراضی سال ۱۳۶۰ حوزه آبریز دریاچه ارومیه با استفاده از ابزار INTERSECT در محیط سیستم اطلاعات جغرافیایی بکار گرفته شد و کد های قابلیت های اراضی که هر کدام نماینده اراضی مخصوص آن است با کاربری اراضی منطقه مورد مطالعه مطابقت داده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که کد هایی که قابلیت اراضی کشاورزی در شیب های کم داشتند حدود ۲۷/۷۶ درصد این اراضی به اراضی شهری و ۱۷/۱۰ درصد کد هایی که مربوط به کاربری مرتعی بودند به کشاورزی و دیمزار ها تبدیل شده است و همچنین در شیب های ۸ الی ۴۰ درصد، کد هایی که قابلیت مرتعی و چراگاهی داشتند حدود ۹/۳ درصد آن تبدیل به دیمزار ها و اراضی کشاورزی شدند و در نهایت در شیب بالای ۴۰ درصد که کمترین مساحت حوزه آبریز دریاچه شامل می شود هم به لحاظ شیب و نقشه قابلیت اراضی که مختص اراضی مرتعی هستند نزدیک به یک درصد آن تبدیل به دیمزار ها شده است این مقدار هر چند کمتر ولی بسیار تاثیر گذار بر سیل خیزی منطقه مورد مطالعه است. در یک جمع بندی کلی می توان گفت که تناسب اراضی منطقه مورد مطالعه به خوبی رعایت نشده است و این می تواند در سال های آتی یکی از عوامل مهم تهدید کننده دریاچه شور منطقه مورد مطالعه می شود.

Keywords:

کاربری اراضی , قابیت اراضی , سیستم اطلاعات جغرافیایی , ارزیابی اراضی