برنامه ریزی استاندارد سازی فضای سبز شهری از دیدگاه توسعه پایدار

تعیین سرانه فضای سبز تا حد زیادی بستگی به خصوصیات بیوکلماتیک منطقه و شهر دارد، بر این مبنا باید گفت سرانه فضای سبز در یک شهر کویری و یا یک شهر بزرگ مانند تهران نمی تواند شرایطی همانند با یک شهر ساحلی در استان مازندران داشته باشد. با وجود این ، اطلاع از استانداردهای فضای سبز می تواند به عنوان هدایتگر فعالیتها و خط مشی ها به شمار آید. براساس مطالعات و بررسیهای وزارت مسکن و شهرسازی ، سرانه متعارف و قابل قبول فضاهای سبز شهری در شهرهای ایران بین ۷ تا ۱۲ مترمربع برای هر نفر است که در مقایسه با شاخص تعیین شده از سوی محیط زیست سازمان ملل متحد(۲۰ تا ۲۵ مترمربع برای هر نفر)، رقم کمتری است. با وجود این، در شهرهای مختلف کشور نیز این رقم ، با توجه به ویژگیهای متفاوت جغرافیایی و اقلیمی آنها، با اختلافاتی همراه است که میزان آنرا طرحهای مصوب هر یک از شهرها تعیین می کنند. هدف این پژوهش برنامه ریزی استاندارد سازی فضای سبز شهری از دیدگاه توسعه پایدار می باشد. نتایج نشان می دهد در چند دهه اخیر، کاربری فضای سبز شهری، همچون سایرکاربریها، در اهرم های اجرایی برنامه ریزی شهری، یعنی طرح جامع و طرح تفصیلی، مورد توجه بوده و در این طرحها پس از یکسری مطالعات اولیه در مورد وضعیت گذشته و موجود کاربری فضای سبز، در زمینهی حفظ و نگهداری فضاهای سبز فعلی و گسترش و مکانیابی آن برای آینده، سیاستهایی در پیش گرفته شده است؛ با این وجود به علت بروز برخی مشکلات، همچون: افزایش جمعیت شهری، رشد بیرویهی شهرها، افزایش قیمت زمینهای زمین شهری و...، میتوان شاهد از بین رفتن فضاهای سبز داخل و حومه ی شهرها بود.

Keywords:

واژه کلیدی: برنامه ریزی , استاندارد فضای سبز شهری , دیدگاه توسعه پایدار