تاثیرتمرین استقامتی فزاینده بر میزان مقاومت قلب به ایسکمی القایی در موش های صحرایی نر سالم

مقدمه و هدف: سکته قلبی یکی از عوامل اصلی مرگ و میر در دنیاست و فعالیت ورزشی از موثرترین راه ها در پیشگیری از این عامل تهدید کننده زندگی است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرین استقامتی بر استرس اکسایشی ناشی از ایسکمی القایی در قلب موش های صحرایی نر سالم بود. مواد و روش ها: تعداد ۳۲ سر موش صحرایی نر دوماهه نژاد ویستار مورد استفاده قرار گرفت. موش های صحرایی پس از یک هفته سازگاری با محیط جدید، به طور تصادفی در چهار گروه تیماری هر کدام با هشت سر موش صحرایی به ترتیب شامل: ۱) گروه­ کنترل سالم، ۲) گروه کنترل بیمار، ۳) گروه تمرین سالم و ۴) گروه تمرین بیمار بودند. گروه­های تمرینی سالم و بیمار به مدت هشت هفته تمرین استقامتی فزاینده را اجرا کردند. برای القای ایسکمی، هر سر موش صحرایی، ایزوپروترنول (۸۵ میلی­گرم/کیلوگرم) را در دو روز متوالی و به صورت درون صفاقی دریافت کرد. در انتهای دوره آزمایش، پس از بیهوشی موش­ها و جداسازی با Ice- cold saline شستشو، سپس هموژنیزاسیون بافت قلب انجام شد. فعالیت آنزیم­های سوپراکسید دیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز، کاتالاز و میلوپراکسیداز با استفاده از کیت­های اختصاصی و سوپرناتانت جهت بررسی میزان فعالیت آنتی اکسیدانی با استفاده از روش الایزا، اندازه­گیری شدند و داده­ها با روش آنالیز واریانس یک راهه در سطح معنی­داری p≥۰.۰۵ تعیین گردید. نتایج: ایسکمی قلبی باعث کاهش معنی­دار فعالیت آنزیم­های آنتی­اکسیدانی و افزایش پراکسیداسیون لیپیدی نسبت به گروه کنترل سالم (p=۰.۰۰۱) و تمرین شد (p=۰.۰۰۲). همچنین، هشت هفته تمرین استقامتی بدون ایسکمی باعث افزایش فعالیت آنزیم­های آنتی­اکسیدانی (p=۰.۰۰۲) و کاهش میلوپراکسیداز نسبت به گروه بیمار شد (p=۰.۰۰۱). نتیجه گیری: تمرین استقامتی فزاینده از طریق کاهش استرس اکسیداتیو می­تواند در برابر آسیب های استرس اکسیداتیو ناشی از تزریق ایزوپروترنول، اثرات درمانی چشمگیری داشته باشد و احتمالا عوارض ناشی از نارسایی ایسکمی قلب را کاهش دهد.

Keywords:

قلب , ایسکمی , تمرین استقامتی , استرس اکسیداتیو , ایزوپروترنول