رضایت دانشجویان پرستاری از محیط آموزش بالینی دانشگاه علوم پزشکی ایران

محیط آموزش بالینی دارای نقش مهمی در یادگیری دانشجویان پرستاری است. ارتقای کیفیت این محیط مستلزم بررسی میزان رضایت دانشجویان از آن می باشد. این پژوهش یک مطالعه ی توصیفی-مقطعی است که در نیمسال اول سال تحصیلی ۸۹-۱۳۸۸ انجام گرفت و هدف آن بررسی میزان رضایتمندی دانشجویان پرستاری از محیط آموزش بالینی بوده است. در این مطالعه، ۱۲۷ دانشجوی کارشناسی پرستاری دانشکده ی پرستاری و مامایی ایران شرکت نمودند. برای جمع آوری داده ها از نسخه ی وضعیت موجود "سیاهه ی محیط آموزشی بالینی" استفاده شد که حاوی ۴۲ سوال در ۶ حیطه می باشد. پژوهشگر در آخرین روز کارآموزی، در محیط بالینی دانشجویان حاضر شده و پس از ارائه ی اطلاعات لازم پیرامون اهداف پژوهش، پرسشنامه را در اختیار دانشجویان قرار داد و پس از تکمیل جمع آوری نمود. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS ویرایش ۱۶ و آمار توصیفی و استنباطی انجام گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که بین "رضایتمندی دانشجویان از محیط آموزش بالینی" با سایر حیطه های مورد بررسی ارتباط آماری معنی داری وجود دارد (۰۰۱/۰p<). بیشترین ارتباط رضایتمندی دانشجویان از آموزش بالینی با حیطه ی "استفاده از ابداعات آموزشی در آموزش بالینی دانشجویان" و کمترین ارتباط با حیطه ی "توجه به تفاوت های فردی دانشجویان پرستاری" وجود داشت. این ارتباط بیانگر لزوم توجه بیشتر مربیان و برنامه ریزان آموزشی به روش های نوین آموزشی در محیط آموزش بالینی می باشد.

Keywords:

دانشجو , رضایت , آموزش , پرستاری , محیط بالینی