خوانشی تحلیلی بر توصیف معاد عرفانی مولوی

بحث معاد و جاودانگی انسان یکی از مباحث مهم و بنیادین دینی است که در ردیف اعتقاد به توحید و نبوت یکی از سه اصلاساسی دینباوری تلقی میشود، اما در عین حال یکی از دغدغههای اساسی کلام، فلسفه و عرفان اسلامی تبیین کیفیت وقوع اینحقیقت است. مولوی عارف نامی ، با تعمق و بهره گیری از آموزه های اصیل اسلامی از سویی باورمندی و ضرورت اعتقاد به معاد راعنصری روشن در نگاه به عالم نشان داده و از سوی دیگر جسمانیبودن معاد را امری همگام با قاموس خلقت میداند. وی با نگاه یعرفانی به نظام هستی، معاد را باطن عالم تلقی کرده که چشم ظاهربین از دریافت آن عاجز است.این مقاله در تلاش است به روشتوصیفی تحلیلی دیدگاه مولوی را در باب معاد با شیوه عرفانی تمثیلی مولانا نشان د هد.

Keywords:

معاد , معاد جسمانی , نصیرالدین طوسی , مولوی