واکاوی دشنام در کلام معصومان (ع)

ازجمله امور نایسند در اخلاق اسلامی، مسئله دشنام و ناسزاگویی است که گاه در کلام اهل ببت (ع) که الگوی گفتاری ورفتاری برای مسلمانان هستند. وارد شده است. این مقاله. به روش توصیفی - تحلیلی. ابتدا مصادیق ظاهری دشنام درکلام اهل بیت (ع) را مشخص نموده و سپس به ماهیت آن در کلام ایشان می پردازد. با جست وجوهای انجام گرفته دراحادیث معصومین (ع) این نتیجه حاصل شد که برخی از مصادیق ظاهری دشنام در کلام اهل بیت (ع) جزثی از لعن ونفرین اند که از دستورات دین و تحت عنوان «تبری» قرار دارند. برخی دیگر از این گونه کلمات مانند زنازاده، از مواردترجمه غلط در معنای کلمات هستند. اما تشبیه به حیوانات در کلام اهل بیت (ع) هم درباره مومنان و هم غیرمومن به کاررفته اند که نشان از عدم مصداق قرار گرفتن این تشبیهات، به عنوان دشنام گویی است؛ چراکه گاه به کار گرفتن چنینتعابیری با توجه به وجه تشبیهه. در فرهنگ زمانه تلقی به دشنام نمی شود. از موارد دیگر اشباح الرجال، خیانتکار و..هستند که با وجود عصمت و علم اهل بیت (ع) و شناخت آنها نسبت به باطن افراده وصف صورت حقیقی افراد و در جهتاخطار به آنها و با در مواردی، شناساندن آنها به عامه مردم بوده است. این امر نیز برخلاف کاربرد آن در افراد معمول،به عنوان دشنام تلقی می شود.

Keywords:

دشنام , اهل بیت (ع) , مصادیق دشنام , حفیقت دشنام