اثر مخرب آب دریا، آب اسیدی و آب بازی بر رفتار مکانیکی چسب های نانوکامپوزیتی

هدف از این تحقیق مقایسه تخریب چسب های نانوکامپوزیتی تحت شرایط محیطی مختلف می باشد. برای این منظور نمونه های حجمی چسب های نانوکامپوزیتی با افزودن درصدهای وزنی مختلف ۰، ۰.۱، ۰.۳ و ۰.۵ از نانولوله های کربنی چند جداره به یک چسب از نوع اپوکسی ساخته شدند. سپس نمونه ها در سه نوع آب، شامل آب دریا (خلیج فارس)، آب دو بار یون زدایی شده و سپس اسیدی شده با اسید صنعتی هیدرو کلریک (HCl) و آب دو بار یون زدایی شده و سپس بازی شده با باز صنعتی سدیم هیدروکسید (NaOH) به مدت ۳۶۰ ساعت غوطه ور شدند . نتایج آزمایشگاهی نشان داد، افزودن نانو لوله های کربنی باعث کاهش میزان جذب آب در چسب و به تبع آن بهبود خواص مکانیکی گردید اگرجه این اثر تقویت کنندگی وابسته به شرایط محیطی نیز بود. نانوکامپوزیت های حاوی ۰.۱ درصد نانو لوله کربنی کمترین میزان جذب آب و بیشترین میزان خواص مکانیکی را در شرایط مخرب محیطی مختلف از خود نشان دادند. از میان انواع مختلف شرایط مخرب، آب اسیدی بیشترین میزان نفوذ و بیشترین اثر مخرب را بر روی خواص مکانیکی رزین داشت. در آب دریا به علت وجود اکسید فلزات قلیایی نفوذ رطوبت نسبت به حالت اسیدی کم تر گردید و در نهایت کمترین میزان مربوط به جذب آب و اثر مخرب آن بر روی رزین مربوط به آب بازی بود.

Keywords:

چسب نانوکامپوزیتی , تخریب محیطی , جذب آب , استحکام باقیمانده