توسعه گردشگری انبوه و معایب آن در راستای پایداری

توسعه پایدار گردشگری را در یک برنامه ریزی منطقه ای می توان با در نظر گرفتن رابطه ای که بین سه جزء محیط زیستگردشگری گردشگران، مقصد و جامعه میزبان مورد توجه قرارداد. این رابطه می تواند پیچیده، پویا و سازنده یا مخرب باشد.هدف گردشگری پایدار این است که با حفظ منابع طبیعی در درازمدت بین این سه جزء تشکیل دهنده گردشگری اعتدالموزون برقرارکند. با شکل گیری گردشگری به صورت یک صنعت پردرآمد، توجه بسیاری از کشورها به این مقوله، در راستایدستیابی و بهره مندی از سود سرشار این پدیده جلب شد. این در حالی بود که این صنعت در حال رشد توجهی به زیان هایبوجود آمده نداشت. لذا شناسایی اثرات بالقوه گردشگری انبوه و توجه به اثرات فعالیت های گردشگری بر اقتصاد، محیطزیست و فرهنگ نقاط توریستی، و هم چنین رشد غیرقابل کنترل گردشگری انبوه که باعث تهی سازی و تخریب منابعطبیعی، اجتماعی و فرهنگی شده و اثرات مخربی همانند فروکاست میراث و فرهنگ سنتی و محلی، از بین رفتن هویتمحلی، افزایش میزان جرائم، ازدحام و شلوغی و دیگر مسائل زیست محیطی را در مناطق میزبان برجای نهاده لازم است. دراین راستا در پژوهش حاضر به بررسی توسعه گردشگری انبوه و معایب آن در راستای پایداری بر اساس مرور اسناد و مبانی نظریپرداخته شده است.

Keywords:

گردشگری , گردشگری انبوه , پایداری , موانع گردشگری.