اثربخشی رواندرمانی وجودی بر بهبود تحمل بلاتکلیفی بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری - عملی

اختلال وسواس فکری- عملی بیماری جدی و ناتوان کننده است که با عوامل روان شناختی متعددی همبودی دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی رواندرمانی وجودی بر عدم تحمل بلاتکلیفی بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری - عملی بود. روش این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه بیماران مبتلا به اختلال وسواس مراجعه کننده به مراکز مشاوره و مددکاری شهر مشهد در سال ۱۴۰۱ بودند که از بین آنها ۳۰ نفر به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ۱۵نفر و کنترل ۱۵نفر گمارده شدند. گروه آزمایش تحت روان درمانی وجودی بصورت گروهی به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای در هر هفته دو جلسه قرار گرفتند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های عدم تحمل بلاتکلیفی استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون بین میانگین نمرات پس آزمون گروه های آزمایش و گروه کنترل در متغیرهای عدم تحمل بلاتکلیفی تفاوت معناداری وجود داشت. نتیجه گیری گروه درمانی وجودی بر بهبود عدم تحمل بلاتکلیفی بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری- عملی موثر بود. با توجه به نتایج این پژوهش پیشنهاد میشود تا روانشناسان و روان درمانگران از این درمان به عنوان مداخله ای اثر بخش در جهت کاهش مشکلات روان شناختی بیماران مبتلا به سواس فکری- عملی بهره ببرند.

Keywords:

روان درمانی وجودی عدم تحمل بلاتکلیفی , اختلال وسواس