بازآفرینی منظر طبیعی- تاریخی زیرساخت های سبز شهری بر اساس دو مدل پیوستگی و جاذبه، نمونه موردمطالعه منطقه ۳ اصفهان

چکیده کلان شهرهای کنونی فاصله زیادی با شاخص های پایداری دارند و توازنی در بین شبکه های شهری و شبکه های اکولوژیک آن ها مشاهده نمی شود و با پیشرفت بافت های شهری بر الگوهای طبیعی آسیب پذیر، نیاز به وجود طبیعت، بیشتر نمایان می گردد. در پژوهش های پیشین با دیدگاه های صرفا محیطی یا مدل های کیفی یا کمی هرکدام به صورت جداگانه، به برنامه ریزی زیرساخت های سبز پرداخته شده است؛ در پژوهش حاضر به تلفیق دو روش کیفی و کمی AWOP MODEL و GRAVITY MODEL و تطبیق آن ها با استراتژی های بازآفرینی مناظر طبیعی – تاریخی منطقه سه شهر اصفهان پرداخته شد. منطقه مورد نظر دارای بافت بسیار متراکم و فرسوده بوده که دارای معضلات محیطی، اجتماعی و منظرین بسیار است. نتایج پژوهش نشان می دهد بهترین الگوی شبکه زیر ساخت های سبز در این منطقه شهری که امکان توسعه زیرساخت های سبز در آن تقریبا غیر ممکن به نظر می رسید، از حاصل ترکیب ماتریس سلسله مراتبی و بکمن امکان پذیر است و ضمن ایجاد پایداری منجر به بازآفرینی عناصر ساختاری طبیعی – تاریخی پرارزش محدوده در قالب های جدید با حفظ هویت گذشته، که هدف پژوهش پیش رو است نیز خواهد شد. شیوه مورد نظر قابل تعمیم به منظر سایر مناطق شهر اصفهان و هم چنین شهرهای دیگر با شرایط مشابه نمونه آزمونه خواهد بود.

Keywords:

Regeneration , Landscape , natural landscape , historical landscape , green infrastructure