آیا برنامه مبتنی بر وب بر رفتارهای خودمراقبتی و هموگلوبین گلیکوزیله در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ موثر است؟ کارآزمایی کنترل شده تصادفی

مقدمه: دیابت نوع ۲ (T۲DM) مشکلات بهداشتی و اقتصادی زیادی ایجاد می کند. آموزش و پشتیبانی خود مدیریت دیابت(DSMES) به عنوان چارچوبی بر هفت رفتار خودمراقبتی تمرکز دارد. همچنین، آموزش های خودمراقبتی با کمک فناوری بهطور فزاینده ای به بیماران مبتلا به بیماری های طولانی مدت پیشنهاد می شود. از این رو تصمیم گرفتیم تاثیر یک برنامه تحتوب را بررسی کنیم .مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی تصادفی شده و کنترل شده بر روی ۷۰ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ انجام شد. داده ها بااستفاده از پرسشنامه شامل بخش اطلاعات دموگرافیک و بخش خودمدیریتی دیابت (۲۱ سوال) با مقیاس لیکرت جمع آوریشد. روایی و پایایی آن قبلا مشخص شده بود، اما ما دوباره همسانی درونی را محاسبه کردیم که ۰.۸۱ بود. نمونه خون ناشتا(۲.۵ میلی لیتر) قبل و بعد از مداخله برای اندازه گیری سطح HbA۱c گرفته شد. از طریق وب سایت، محتوای آموزشی چندرسانه ای (شامل ویدئو، سخنرانی اساتید، موشن گرافیک آموزشی، فایل های متنی، پوسترهای آموزشی و پادکست ها) در هفتبخش بر اساس ۷ بخش اصلی DSMES طی ۲۱ روز ارائه شد. همچنین، محقق میتوانست بیمارانی را که برنامه را از طریقوبسایت دنبال میکردند، زیر نظر بگیرد و هر سه روز یک تماس تلفنی یادآوری برقرار می شد.یافته ها: پس از مداخله، میانگین نمرات تغذیه سالم (۰۳۴/۰=P=۳/۴۷۸۰ ، =F) و مصرف دارو (P<۰/۰۰۱, F=۶/۶۹۸۰) به طورمعنی داری در گروه مداخله افزایش یافت، در حالی که میانگین نمرات فعال بودن، نظارت، کاهش خطرات، حل مسئله و مقابلهسالم پس از مداخله تفاوت معنی داری نداشتند. همچنین میانگین تفاوت مقادیر HbA۱c در گروه مداخله نسبت به شاهدبهبود معنی داری داشت (p=۰/۰۲۶, df=۵۷/۸۵۸).نتیجه گیری: برنامه مبتنی بر وب مطابق با DSMES باعث بهبود HbA۱c در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ شد.

Keywords:

دیابت تیپ ۲ , خودمراقبتی , مداخله مبتنی بر اینترنت