اثربخشی آموزش خودشفقت ورزی بر خودانتقادی و آشفتگی روانشناختی در زنان نابارور

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش خودشفقت ورزی بر خودانتقادی و آشفتگی روانشناختی در زنان نابارور انجام شد. روش: این پژوهش در چارچوب یک روش تحقیق نیمه آزمایشی بود و با استفاده از طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه کنترل و آزمون پیگیری انجام گرفت. جامعه آماری مورد مطالعه شامل تمامی زنان نابارور مراجعه کننده به مرکز فوق تخصصی درمان ناباروری جهاد دانشگاهی قم در سال ۱۴۰۰ بود، که۳۰ نفر از زنان که ملاک های ورود به پژوهش را داشتند با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند که بصورت تصادفی در  ۲ گروه ۱۵ نفره مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله، ۸ جلسه آموزش غیرحضوری خودشفقت ورزی را دریافت کرد و گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکرد. شرکت کنندگان با پرسشنامه آشفتگی روانشناختی Kessler & et al (۲۰۰۳) و مقیاس سطوح خودانتقادی Thampson & Zuroff (۲۰۰۴) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های به دست آمده از پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری بوسیله نرم افزار SPSS۲۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.  یافته ها: یافته ها نشان داد که گروه ها در مرحله ی پیش آزمون همگن بودند و بعد از آموزش نمرات گروه کنترل و مداخله با یکدیگر تفاوت داشتند بدین معنی که آموزش خودشفقت ورزی بر آشفتگی روانشناختی و خودانتقادی اثربخش بوده است.  نتیجه گیری: بنابراین اثربخشی آموزش خودشفقت ورزی بر خودانتقادی و مولفه های آن و آشفتگی روانشناختی در زنان نابارور پس از درمان و پیگیری هشت هفته ای در طول زمان ثبات دارد. براساس نتایج حاصله، لزوم توجه به درمان شفقت به خود در کاهش خود انتقادی و آشفتگی زناشوئی زنان نابارور نقش بسزایی دارد.

Keywords:

psychological distress , infertile women , self-criticism , self-compassion , آشفتگی روانشناختی , زنان نابارور , خودانتقادی , خودشفقت ورزی