بررسی چالش ها و ضرورت گسترش زبان اشاره برای افراد کم شنوا و ناشنوا در دانشگاه های ایران

تحول در فرایند یاددهی یادگیری با ترویج و ارتقای آموزش فرا گیر امری ضروری است، در همین راستا زبان از ویژگی های مهم بشر و عنصر وجودی انسان است که در فرایند یاددهی یادگیری موثر است. زبان اشاره راهکاری برای رفع نیازهای شفاهی و ارتباطی جامعه ناشنوایان است، همانطور که زبان هایی همچون فارسی، چینی، انگلیسی و... راهکارهایی برای رفع نیازهای ارتباطی جامعه شنوایان است. تجربه های بی نظیر در زندگی، دیدگاه های دانشمندان را در پژوهش شکل می دهد. بنابراین، تنوع در زندگی و تجربه های فرهنگی در میان دانشمندان سبب گسترش جهت گیری های پژوهشی و درنهایت، اختراعات و ا کتشافات علمی می شود. برای مثال، افراد ناشنوا چشم اندازهای بی نظیری را در پژوهش های علمی با موفقیت رقم زده اند. با این حال، افراد ناشنوا همچنان در آموزش علوم دانشگاهی با چالش هایی روبه رو هستند. بیشتر دانشجویان ناشنوا در رشته های علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیات با استادانی ارتباط برقرار می کنند که تجربه کاری و مهارت ارتباط زبانی با افراد ناشنوا را ندارند و غالبا درباره چگونگی برقراری ارتباط با افراد ناشنوا آگاهی ندارند. لذا، نبود دسترسی به مهارت های ارتباطاتی لازم، معمولا سبب می شود تا دانشجویان ناشنوا از تحصیل در علوم دانشگاهی احساس نارضایتی داشته باشند. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی چالش ها و ضرورت گسترش زبان اشاره برای افراد کم شنوا و ناشنوا در دانشگاه های ایران بوده که طی این پژوهش توسط روش توصیفی و مروری، به چالش ها و ضرورت های خاص این زمینه اشاره شده است.

Keywords:

کلمات کلیدی: ناشنوایان , هویت زبان اشاره , کم شنوایان , چالش های زبان اشاره , ضرورت زبان اشاره