شوراهای اسلامی شهر گامی به سوی رشد و توسعه پایدار شهری

پژوهش حاضر شوراهای اسلامی شهر را با استفاده از رهیافت کیفی و با هدف شناخت عوامل موثر بر عملکرد شوراها در رشد و توسعه شهری بررسیکرده است. تحلیل داده های پژوهش نشان میدهد »فقدان سنتهای دموکراتیک« نظام اداری متمرکز، قوانین مبهم، بیاعتمادی و عدم استقبال نخبگان، کارشناسان، متخصصین و افراد باتجربه جهت عضویت در شوراها به عنوان سرمایه انسانی این نهاد و سیاسی شدن شوراهای اسلامی و عدم نظارت منجر به پدیده فقدان نهادینگی در شوراها گشته این در حالی است که با وجود تاکید قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در فصل هفتم و اصل یکصدم درخصوص فلسفه شکل گیری شوراها و مشارکت مردم در سطوح محلی و منطقهای و تصمیم سازی و تصمیم گیری جهت توسعه منطقه و همچنین تاکید امام خمینی(ره) بر اهمیت و لزوم برقراری شوراها قانون شوراها با ۲۰ سال تاخیر به اجرا درآمد که این خود جای بررسی و تامل دارد امروز عملکرد شوراها طی چهار دوره که پشت سر گذاشته شد و وارد دوره پنجم شده است حاکی از عدم توانمندی در این دهه از عمر شوراها بوده که بخشی از آن به دلیل وجود محدودیت در اختیارات مشخص نبودن جایگاه آنها در ساختار قدرت، نحوه ارتباط آنها با ساختارهای فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی بوده است.این چالشها و مشکلات جدی موجب شده شوراها هنوز درسطوح مختلف توسعه چندانی نیافته باشند و صرفا محدود به انتخاب شهردار و نظارت بر عملکرد او هستند حال شورای که هنوز در اصل وجود خود با چالشهای فراوان روبه روست به طبع نمیتواند موجبات تحقق برنامه های توسعه ای باشد مگر آنکه آسیب شناسی جدی شود »قانون زمانی موثر واقع خواهد شد که تمام آن اجرا شود.« بررسی علمی و شناسایی عوامل عدم کارآمدی و توانمندی شوراها طی این چند دوره که از فعالیت شوراها میگذرد و ارائه راهکارهای عالمانه وکارشناسی شده میتواند راهگشا و راهنمای مناسبی برای عملکرد بهتر، توانمندی مطلوب و موثر بر این نهاد نوپا در مدیریت واحد شهری و رشدو توسعه پایدار شهر باشد.