مقایسه اثربخشی واقعیت درمانی گروهی با درمان شناختی رفتاری گروهی بر رضایت زناشویی و خودکنترلی زنان

هدف: پژوهش حاضر باهدف مقایسه اثربخشی واقعیت درمانی گروهی با درمان شناختی رفتاری گروهی بر رضایت زناشویی و خودکنترلی زنان دارای تعارض زناشویی انجام شد. روش: روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون- پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمام زنان دارای تعارض زناشویی بود که در سال ۱۳۹۸ به مراکز مشاوره منطقه ۷ شهر تهران مراجعه کرده بودند، که از میان آنها ۶۰ نفر با استفاده از نمونه­ گیری هدفمند انتخاب شدند. جلسات واقعیت درمانی به صورت گروهی هفته ­ای یک جلسه دو ساعته طی ۷ هفته برگزار ­شد. جلسات درمان شناختی رفتاری به صورت گروهی هفته ­ای یک جلسه دو ساعته طی ۸ جلسه برگزار شد. شرکت­ کنندگان جهت پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به مقیاس رضایت زناشویی انریچ (۱۹۸۲) و مقیاس خودکنترلی تانجنی و همکاران (۲۰۰۴) پاسخ دادند. تحلیل داده­ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه­ گیری مکرر انجام شد. یافته­ ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد اثر متقابل زمان*گروه­ ها موجب افزایش رضایت زناشویی و خودکنترلی (۰۰۱/۰=P) در گروه­ های آزمایش نسبت به گروه گواه شد. نتایج آزمون تعقیبی بنفرونی حاکی از تفاوت معنادار درمان شناختی- رفتاری و واقعیت درمانی با گروه گواه برای متغیرهای رضایت زناشویی و خودکنترلی بود. نتیجه ­گیری: به نظر می­رسد واقعیت درمانی و درمان شناختی- رفتاری هر دو، به زنان متاهل با بهبود خودکنترل­گری به آنها کمک می کند تا روابط زناشویی خود را بهبود بخشند.

Keywords:

تعارض , خودکنترلی , درمان شناختی- رفتاری , رضایت زناشویی , واقعیت درمانی