نقش میانجی کیفیت زندگی در رابطه بین معنایابی زندگی و احساس انسجام با اضطراب مرگ در سالمندان شهر اهواز

سالمندی مثل تمامی دوره های زندگی همانند کودکی و نوجوانی از مراحل مهم زندگی به شمار می رود و چون این دوره آخرین دوره هویت یابی به شمار می آید بسیار حائز اهمیت می باشد. هدف از انجام این پژوهش، بررسی نقش میانجی کیفیت زندگی در رابطه بین معنایابی زندگی و احساس انسجام با اضطراب مرگ در سالمندان شهر اهواز بود. طرح پژوهش، همبستگی از نوع معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل کلیه سالمندان شهر اهواز بود. به این منظور ۱۰۸ سالمند به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های اضطراب مرگ تمپلر (۱۹۷۰)، معنایابی زندگی استیگر و اوشی (۲۰۰۴)، احساس انسجام فلسنبرگ- مدسن، ونتگوت و مریک (۲۰۰۶) و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی – فرم کوتاه (۱۹۶۶) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها به روش ضریب همبستگی پیرسون و مدلیابی معادلات ساختاری انجام شد (p<۰.۰۵). نتایج نشان داد تمامی مسیرهای مستقیم به جز مسیر احساس انسجام به اضطراب مرگ معنادار شدند (p<۰.۰۵). همچنین، بین معنایابی زندگی با اضطراب مرگ از طریق کیفیت زندگی و نیز بین احساس انسجام با اضطراب مرگ از طریق کیفیت زندگی رابطه غیرمستقیم وجود داشت. بنابراین، با آگاه سازی و به کارگیری تدابیری جهت توانمندسازی سالمندان در زمینه کیفیت زندگی در رابطه بین معنایابی زندگی و احساس انسجام نقش بسزایی در کاهش اضطراب مرگ در سالمندان ایفا کرد .

Keywords:

اضطراب مرگ , احساس انسجام , سالمندان , کیفیت زندگی و معنایابی زندگی