مقایسه ی اثر بخشی آموزش گروهی مدیریت خشم و توانمند سازی روانی اجتماعی بر پرخاشگری و خودکارآمدی اجتماعی

مقدمه: پایین بودن خودکارآمدی و پرخاشگری در همه فرهنگ ها دیده می شود و از شایع ترین مشکلات در دانش­آموزان هستند که موجب ناراحتی و پریشانی دیگران شده و بهداشت روانی جامعه را مختل می کنند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش گروهی مدیریت خشم و توانمندسازی روانی-اجتماعی بر پرخاشگری و خودکارآمدی اجتماعی بود. روش: روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری ۲ ماهه بود. در این پژوهش جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانش­آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ به تعداد ۱۲۵۱۱۰ نفر دختر بودند و با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۹۰ نفر از آنان انتخاب و در سه گروه (هر گروه ۳۰ نفر) به صورت تصادفی جایگزین شدند. گروه های آزمایش تحت هر کدام ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه­ای آموزش مدیریت خشم و آموزش توانمندسازی روانی-اجتماعی قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچ گونه مداخلهای دریافت نکردند و در لیست انتظار باقی ماندند. از پرسشنامه پرخاشگری و خودکارآمدی اجتماعی به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه­­ها از طریق نرمافزار SPSS نسخه ۲۴ با تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر انجام شد. یافتهها: نتایج نشان داد هر دو درمان مذکور در مرحله پس آزمون و پیگیری نسبت به گروه کنترل اثربخشی معناداری بر کاهش پرخاشگری و افزایش خودکارآمدی اجتماعی دانش­آموزان اعمال کردند (۰۵/۰>P). افزون بر این نتایج نشان دهنده آن بود که آموزش گروهی مدیریت خشم اثربخش­تر از گروه توانمندی روانی-اجتماعی در کاهش پرخاشگری و افزایش خودکارآمدی اجتماعی بود(۰۵/۰>P). نتیجه­گیری: می توان نتیجه­گیری کرد که، آموزش مدیریت خشم و توانمندی روانی-اجتماعی را به عنوان ابزارهای حمایتی و موثر جهت کاهش پرخاشگری و افزایش خودکارآمدی اجتماعی به شمار آورد و از آن به ویژه برای نوجوانان سود جست.

Keywords:

Keyword: group training anger management , psycho-social empowerment , prosocial behaviors and social adjustment