بررسی نظریه ذهن و توانایی همدلی در محکومین دادگاه های کیفری: شواهدی از آزمون ذهن خوانی از طریق تصویر چشم

مقدمه: شواهد پژوهشی ناهمخوانی پیرامون نقصان نظریه­ی ذهن به عنوان یکی از فرضیه­های سبب­شناختی در جامعه­ستیزی وجود دارد. هدف از مطالعه­  حاضر بررسی توانایی نظریه­ی ذهن و همدلی در محکومین دادگاه­های کیفری و مقایسه­ی آن با افراد عادی بود. روش: طرح تحقیق مطالعه حاضر از نوع علی­مقایسه­ای بوده است. در این پژوهش تعداد ۴۰ نفر از محکومین دادگاه­های کیفری و ۴۰ نفر از جمعیت عمومی به شیوه­ نمونه­گیری در دسترس به عنوان نمونه­های این پژوهش انتخاب شدند. از آزمون عصب­ روان­شناختی ذهن­خوانی از طریق تصویر چشم بارون- کوهن (RMET) و مقیاس واکنش­های بین­فردی (IRI) برای جمع­آوری داده­ها استفاده شد. آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره نیز برای مقایسه­ میانگین توانایی دو گروه در نظریه­ ذهن و همدلی به­ کار برده شد. یافته ­ها: نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره­ نشان می­دهد که تفاوت معناداری در توانایی ذهن­خوانی افراد دو گروه وجود دارد، چنان­که عملکرد محکومین دادگاه­های کیفری در آزمون ذهن­خوانی معناداری پایین­تری از همتایان عادی آن­ها دارد. تفاوت معناداری بین توانایی همدلی دو گروه مشاهده نشد.  نتیجه­گیری: با توجه به نتایج مطالعه­ حاضر نقصان در توانایی نظریه ذهن می­تواند به عنوان یکی از فرضیه­های سبب­شناختی در ارتکاب رفتارهای بزهکارانه و جرایم کیفری مورد بحث قرار گیرد.

Keywords:

جامعه ستیزی , شخصیت ضد اجتماعی , نظریه ذهن , ذهن خوانی , همدلی