بررسی عوامل اجتماعی موثر بر برنامه ریزی و سیاست گذاری توسعه ی گردشگری تاریخی-فرهنگی در ایران (مطالعه موردی: شهر تبریز)

گردشگری صنعتی است که بیشترین تبادلات فرهنگی در آن انجام می گیرد و یکی از اهداف توسعه ی آن ضمن رشد و توسعه ی اقتصادی، نمایش فرهنگ به دیگر جوامع، علی الخصوص از طریق توسعه ی گردشگری تاریخی-فرهنگی می باشد. با توجه به اهمیت موضوع، تحقیق حاضر با هدف ارزیابی برنامه ریزی و سیاست گذاری توسعه ی گردشگری تاریخی-فرهنگی در شهر تبریز نگارش شده است. روش تحقیق در مطالعه ی حاضر از نظر هدف، کاربردی، از نظر شیوه ی اجرا، پیمایشی و از نظر زمانی، مقطعی می باشد. جامعه ی آماری تحقیق نیز شامل مدیران، مسئولان و کارشناسان حوزه ی گردشگری شهر تبریز بوده که حجم نمونه بر اساس روش دلفی ۱۰۰ نفر برآورد شده است. همچنین به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از تکنیک حداقل مجذورات جزئی در نرم افزار Warp-PLS و آزمون تی تک نمونه ای در نرم افزار SPSS استفاده شده است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که عدم توسعه ی گردشگری تاریخی-فرهنگی در شهر تبریز ناشی از نارسایی هایی در سطوح خرد و کلان می باشد. در سطح خرد می توان به کاستی های پروژه ها و برنامه های بازآفرینی شهری و در سطح کلان می توان به مولفه هایی همچون عدم وجود دیدگاه همه جانبه نگر و سیستمی، روابط سیاسی نامناسب و شکل گیری تصویر منفی از ایران در اذهان عمومی و تصدی گری دولت در بخش گردشگری اشاره کرد.

Keywords:

توسعه ی فرهنگی , سیاست گذاری , توسعه ی گردشگری , گردشگری تاریخی-فرهنگی , شهر تبریز