بررسی رابطه ی حدوث عالم با خالقیت خداوند

مساله در این مقال این است که خداوند در ازل بوده در حالی که هیچ چیز نبود و خدای متعال همه چیز را آفرید وانگهی متصف به صفت خالقیت شد. بر این اساس سوالی مطرح شد که خداوند در اتصافش به خالق بودن نیاز به خلقت و زمان دارد؟ زیرا اگر آفرینش نمی بود او نیز خالق نبود. در پاسخ به این سوال براهینی چند ارائه گردیده است که خداوند علت تامه و علت العلل است و با وجود علت تامه معلول نیز بدون ذره ی فاصله و وقفه محقق می شود. علاوه بر این خداوند فیاض علی الاطلاق است. لذا از صبح ازل تا شام ابد مدام افاضه ی فیض می کند و حتی به اندازه ی پلک زدن چشم، جوشش چشمه ی فیض او متوقف نمی شود. نتیجه ی منطقی این دو دلیل این است که میان خالق و مخلوق ذره ای فاصله نیست و خداوند در هیچ لحظه و آنی عاری از صفت خالقیت نبوده است. بالفرض فاصله ذات باری و صفت آفرینندگی را بپذیریم باز هم ساحت ذات کبریایی حضرت باری تعالی از نقص و کاستی منزه و مبرا است. زیرا صفت خالق بودن خداوند  زاید بر ذات و منتزع از مقام فعل خدای متعال می باشد. بنابراین تاخر صفات فعلی از ذات تغییر و محدودیت برای خداوند به شمار نمی رود.

Keywords:

زمان , حادث , خداوند , خالقیت