استمرار دو آیین شاهنامه در میان فارسی زبانان افغانستان

     آیین ها کارهای نمادین، متعارف و مرسومی­ هستند که در جوامع انسانی برای بهره گرفتن از نیروهای فرا طبیعی انجام می شوند. در این مقاله به دو آیین که به نظر نگارنده از شاهنامه فردوسی به جای مانده است، پرداخته می­شود. یکی از این آیین‎ها، آیین« مخته سرایی» زنان قوم هزاره است. آنچه میان «مخته سرایی» و سوگواری در شاهنامه پیوند ایجاد میکند تنها شکل و نحوه سوگواری‎ها نیست، بلکه باور به جاودانگی فرد کشته­شده، روحیه مبارزه‎طلبی وی در وقت زندگی‎اش، باور بازماندگان مقتول به اینکه فرد شهید، دفع شر کرده و نیکویی را می‎افزاید، بی‎گناه بودن فرد مقتول و حماسی و تراژیک بودن این سوگ‎سروده‎ها نیز پیوند مخته‎سرایی را با سوگ‎سرایی در شاهنامه استحکام می‎بخشد. موضوع دیگری که در این مقاله به آن پرداخته شده است، جهنده‎ای منسوب به حضرت علی (ع) است که هر سال در روز نوروز در زیارتگاه منسوب به حضرت علی (ع) واقع در ولایت بلخ افغانستان برافراشته می‎شود. در این تحقیق نشان داده شده است که این «جهنده» ربطی به حضرت علی (ع) نداشته و همان درفش کاویانی است که در شاهنامه از آن یاد شده است.

Keywords:

Shahnameh , Makhta , Derafsh Kaviani , Persian speakers of Afghanistan , Hazara people