تفسیر بافت بینامتنی تصوف و عرفان جامی در بهارستان بر اساس نظریه فرکلاف

عبدالرحمان جامی شاعر و نویسنده نام آور قرن نهم هجری است که درواقع خاتم الشعرای بزرگ پارسی­گو و پس از عهد حافظ، بزرگ ترین شاعر شمرده­شده­است. جامی شاعری صوفی­مسلکی است که اصطلاحات صوفیه را در شعر و نثر خود به­کاربرده و در بهارستان، نمونه های افکار عرفانی خوب و فراوان از او یافت­می شود. جامی این افکار را بیشتر در ضمن داستان های کوتاه بیان­کرده­است. جامی در سراسر بهارستان، هدف و غرض اصلی خود را به عنوان یک معلم اخلاق و عرفان ازیادنمی برد و به خوانندگان عرفان و اخلاق می آموزد و در خلال حکایات، عقاید عرفانی خود را بیان­کرده و در موارد مختلف، غیرمستقیم به تعلیم پرداخته­است. جامی همچون بسیاری از عرفا هدف اصلی از طی مراحل تربیتی عرفانی یا سیر منازل سلوک را که از توبه آغاز و به فنا پایان­می یابد، وصول به ذات حق دانسته که غایت هر عارفی است. نویسنده در این پژوهش به شیوه توصیفی- تحلیلی و روش کتابخانه ای درصدد آن است تا به بررسی بافت بینامتنی تصوف و عرفان جامی در بهارستان بپردازد و به این پرسش پاسخ­دهد که جامی در بهارستان چگونه از مضامین عرفانی برای بیان مقاصد تعلیمی و اخلاقی خود بهره برده­است؟ با بررسی بهارستان در خصوص اندیشه های عرفانی جامی این نتیجه حاصل­می شود که جامی به عرفان ایرانی و نظریات شیوخ خراسان دل بستگی نشان­داده و از مضامین گسترده عرفانی در ضمن حکایات برای ارشاد و راهنمایی و همچنین تعلیم دیگران استفاده­کرده­است.

Keywords:

بهارستان , جامی , عرفان و تصوف , مضامین اخلاقی