بررسی شیوه های فرزند پروری از دیدگاه نهج البلاغه

فرزند پروری به معنای تربیت فرزند به کار میرود و تربیت به معنای پرورش دادن تعلیم کردن، پروردن آمده است. در تعریف برخی از مکاتب غربی فرزند پروری پرورش و اجتماعی کردن فرزندان در مراحل اولیه رشد آنها در خانواده ها است. در متون اسلامی، اصول ضوابط و روشهای فرزند پروری به طور ضمنی و صریح بیانشده است. فرزند پروری از چشم انداز اسلامی، کنشی پیچیده و چندبعدی که مشتمل بر، رفتارها زمینه سازیها، آموزشها، تعاملها و روشهایی است که بهطور مجزا و در تعامل با یکدیگر بر رشد شناختی، معنوی، عاطفی اخلاقی و رفتاری افراد تاثیر گذاشته و کنشهای افراد را در ابعاد فردی و اجتماعی تحت تاثیر قرار میدهد از چشمانداز اسلامی مسئولیت اولیه و گستره ی وسیعی از سهم فرزند پروری، معطوف به والدین است در گزاره های اسلامی مضافابر اینکه تربیت فرزند از وظایف والدین تلقی شده بر لزوم بهرهگیری والدین از سبکهای فرزند پروری مناسب و مفید نیز، تاکید شده است. در این تحقیق از روش مروری و کتاب خانه ای استفاده شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی شیوه های فرزند پروری از دیدگاه نهج البلاغه است.

Keywords:

فرزند پروری , نهج البلاغه , تربیت , والدین , امام علی (ع)