ارزیابی تاب آوری جوامع شهری و روستایی دربرابر مخاطرات طبیعی و ارائه الگوی تاب-آوری در هر یک از جوامع (مطالعه موردی شهرستان گلپایگان)

مخاطرات طبیعی همیشه و در همه زمان­ها به صورت ناگهانی رخ داده است. جوامع انسانی همیشه از این مخاطرات زیان­های بسیار زیادی دیده­اند. یکی از راه­های مقابله با این مخاطرات افزایش تاب آوری جوامع در مقابل این خطرات است. هدف این پژوهش ارزیابی تاب آوری جوامع شهری و روستایی در برابر مخاطرات طبیعی و ارائه الگوی تاب­آوری در هریک از جوامع در شهرستان گلپایگان است. پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ روش انجام کار، توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری تحقیق را تمام سرپرستان خانوارهای شهری و روستایی شهرستان گلپایگان (۳۰۴۱۹خانوار) تشکیل می دهد که از میان آنها حجم نمونه ای با استفاده از فرمول کوکران به تعداد ۳۷۹ نفر به صورت تصادفی انتخاب شده است. جهت تجزیه و تحلیل یافته از آزمون تی تک نمونه­ای، تحلیل رگرسیون و تحلیل مسیر استفاده شده است. نتایج تحلیل رگرسیون نتایج نشان داد که شاخص اقتصادی با ضریب بتای ۴۳۴/۰ بیشترین تاثیر را بر جوامع شهری و روستایی دارد و شاخص نهادی با ضریب بتای ۱۶۷/۰ کم­ترین تاثیر را داشته است. همچنین نتایج تحلیل مسیر نشان داد که متغیر اقتصادی با اثر کلی ۷۲۳/۰ و متغیر اجتماعی با اثر کلی ۵۲۶/۰ به ترتیب بیشترین تاثیر را بر تاب آوری جوامع شهری و روستایی  شهرستان گلپایگان دارند و متغیر کالبدی- محیطی با اثر کلی ۲۶۵/۰ کم­ترین تاثیر را در میان سایر متغیرها بر تاب آوری جوامع شهری و روستایی  شهرستان گلپایگان داشته است. همچنین نتایج بررسی کارشناسان نشان داد که میزان تاب آوری جوامع روستایی به مراتب پایین­تر از میزان تاب آوری جوامع شهری است. همچنین نتایج بررسی­ها نشان داد که در مجموع میزان تاب آوری جوامع روستایی برابر با ۸۰۷/۲ و در جوامع شهری برابر با ۱۸۸/۳ است که نشان دهنده تفاوت تاب آوری در دو جامعه شهری و روستایی است.

Keywords:

مخاطره , تاب آوری , جامعه شهری , جامعه روستایی , شهرستان گلپایگان