بررسی ادله وجوب امر به معروف ونهی از منکر

موضوع امر به معروف و نهی از منکر در اسلام، یک امر مهم و حیاتی و در عین حال ظریف وآسیب پذیر می باشد که در صورت ترک آن ممکن است ضرر هایی اجتماعی و انفرادی جبران ناپذیری به دنبال داشته باشد. از مسایل مهمامر به معروف، تشخیص درست شرائط وجوب آن می باشد، اگر این مهم لحاظ نگردد، دو ضرر اساسی را در پی خواهد داشت:۱موجب ترک خود فریضه الهی امر به معروف و نهی از منکر می شود ۲ موجب فساد در جامعه می شود. اگر آن شرائط درست و با روش دقیق و با شناخت موقعیت زمان و مکان طبق نیاز جامعه اجراء شود جامعه رو به تکامل و پیشرفت خواه رفت. فریضه امربه معروف و نهی از منکر از طریق ادله اربعه (قرآن، سنت، اجماع و عقل)اثبات می گردد. در اغلب کتب فقهی بااندکی اختلاف علماء و فقهاء شیعه چهار چیز را بعنوان شرائط خصوصی وجوب امر به معروف و نهی از منکر مطرح در نظر گرفته اند که عبارتند است از: ۱ علم به معروف و منکر ۲ احتمال تاثیر۳ قصد ادامه و استمراره گناه۴ عدم وجود مفسده و ضرر جدی برای آمر و ناهی. برخی از فقهاءشرط اول (علم به معروف و منکر)و شرط سوم( قصد ادامه و استمرار گناه)را قطعا معتبر می دانند اما شرط دوم (حتمال تاثیر) و شرط چهارم (عدم وجود مفسده و ضرر جدی برای آمر و ناهی)راباشناخت موارد اهم و مهم واجب می داند.

Keywords:

امر , نهی , معروف , منکر , وجوب , واجب