نقش واسطه ای اجتناب تجربی در رابطه بین خودشفقتی و بهزیستی روان شناختی در افراد مبتلا به ام اس

زمینه و اهداف: عوامل روانشناختی مختلفی اغلب بهزیستی روانشناختی افراد مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس را تهدید می کنند و بررسی وضعیت روانی-اجتماعی این بیماران امر مهمی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی اجتناب تجربی در رابطه بین شفقت نسبت به خود و بهزیستی روانشناختی در بیماران مبتلا به ام اس بود. روش بررسی: روش پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی بود.حجم نمونه شامل ۲۲۰ نفر از افراد مبتلا به ام اس ساکن شهر تهران در سال ۱۳۹۸ بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. جهت گردآوری داده های پژوهش از پرسشنامه های بهزیستی روان شناختی ریف فرم کوتاه (PWBS)، مقیاس شفقت نسبت به خود (SCS) و پرسشنامه پذیرش و عمل (AAQ­II) استفاده شد. در نهایت داده ها با روش همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: شفقت به خود همبستگی مثبت معناداری با بهزیستی روان شناختی (۶۶/۰r=، ۰۱/۰>p) و همبستگی منفی معناداری با اجتناب تجربی (۷۲/۰-r=، ۰۱/۰>p) و نیز اجتناب تجربی همبستگی منفی معناداری با بهزیستی روان شناختی (۶۵/۰r-=، ۰۱/۰>p) دارد و همچنین نتیجه بررسی اثر غیرمستقیم نشان داد که شفقت به خود می تواند با واسطه گری اجتناب تجربی، بهزیستی روانی را به طور معناداری پیش بینی کند (۳۵/۰= β؛ ۰۰۱/۰>p). نتیجه گیری: باتوجه به یافته های پژوهش می توان اذعان نمود که اجتناب تجربی و شفقت نسبت به خود نقش مهم و تاثیرگذاری بر بهزیستی روانشناختی افراد مبتلا به ام اس دارند و بر این اساس می توان نتیجه گرفت که با افزایش انعطاف پذیری روانشناختی (کاهش اجتناب تجربی) می توان تا حدودی سبب بهبود بهزیستی روانشناختی در این بیماران شد.  

Keywords:

Multiple Sclerosis , Mental Health , Self-Compassion , Experiential avoidance , مالتیپل اسکلروزیس , بهزیستی روانشناختی , خودشفقتی , اجتناب تجربی