سنجش میزان اثربخشی آموزش روان درمانگری بین فردی به کارکنان زندان کرمان: با تاکید بر حقوق زندانیان

این پژوهش با هدف ارتقاء حقوق زندانیان از طریق سنجش میزان اثربخشی آموزش روان درمانگری بین فردی به مددکاران و روان شناسان زندان مرکزی کرمان انجام شده است. این پژوهش از نوع مطالعات تجربی است که بصورت گروه های متمرکز با استفاده از پرسشنامه استاندارد مشکلات بین فردی (IIP) و پرسشنامه افسردگی بک، مقیاس الکسیتیمیا تورنتو (TAS)، جهت سنجش میزان اطلاع و مهارت پرسنل زندان از شیوه برخورد با زندانیان انجام شد. اجرای برنامه آموزشی روان درمانگری بین فردی (IPT) با استفاده از روش پیش آزمون و پس آزمون بر روی ۳۹ مددکار و روان شناس شاغل به کار در سازمان زندان های شهر کرمان انجام شد که در کارگاه های آموزش روان درمانگری بین فردی شرکت کردند. شرکت کنندگان به صورت تمام شماری وارد این پژوهش شدند و تجزیه و تحلیل داده ها از طریق نرم افزار SPSS ۲۲ انجام شد. یافته های این تحقیق نشان داد میزان اثربخشی آموزش روان درمانگری بین فردی در مرحله پس آزمون تابعی از نمره به دست آمده مشارکت کنندگان در مقیاس های افسردگی، ناگویی خلقی و مشکلات بین فردی است. بطوریکه هر چه میزان مشکلات بین فردی، ناگویی خلقی و افسردگی در میان پرسنل زندان کمتر بود، اثربخشی برنامه آموزشی برای رعایت حقوق زندانیان بیشتر می شد. یافته های پژوهش همچنین نشان داد هر چه میزان تحصیلات و سابقه کار مددکاران بالاتر بود اثربخشی برنامه آموزشی نیز بیشتر می شد. پیشنهاد می شود سازمان زندان ها با استمداد از متخصصین در حوزه حقوق بشر و روان شناسان اجتماعی توانایی پرسنل خود را در حوزه ارتباطات بین فردی و کاهش افسردگی بهبود بخشد تا امکان استفاده موثر از این گروه جهت کاهش ناهنجاری های ارتباطی مددجویان ایجاد شود.

سنجش میزان اثربخشی آموزش روان درمانگری بین فردی به کارکنان زندان کرمان: با تاکید بر حقوق زندانیان Keywords:

حقوق زندانیان , درمانگری بین فردی , ناهنجاری های ارتباطی , مددجویان زندان