تعیین میزان دی اکسید نیتروژن در هوا با استفاده از روش نمونه برداری غیر فعال و مقایسه با روش های دستگاهی

استفاده از صفحات جاذب جهت سنجش آلاینده های محیطی به روش نمونه برداری غیر فعال به دلیل هزینه نسبتا پایین و کارآیی مناسب همواره مورد توجه بوده و مزایای زیادی دارد. در این تحقیق ساخت و ارزیابی نوعی نمونه بردار غیر فعال جهت سنجش دی اکسید نیتروژن در هوای محیط انجام پذیرفته است. نمونه بردارهای ساخته شده در دوره های زمانی ۱ تا ۴ هفته ای در معرض هوای محیط قرار داده شد. همزمان با سنجش به روش غیر فعال از روش دستگاهی نیز جهت ارزیابی کارآیی صفحات جاذب استفاده شد. نتایج حاکی از آن است که علاوه بر تکرارپذیری، هماهنگی قابل قبولی بین نتایج حاصله از دو روش مذکور وجود دارد. همچنین مشخص شد برای نمونه بردارهای مذکور دوره زمانی مناسب نمونه برداری، یک هفته است.

Keywords:

آلودگی هوا , دی اکسید نیتروژن , نمونه برداری غیر فعال