حذف منگنز از محیط آبی با زئولیت طبیعی و سدیمی شده

هدف از این تحقیق، مقایسه ظرفیت جذب منگنز با زئولیت طبیعی و سدیمی شده است. برای این کار از زئولیت معادن سمنان با قطر ذرات ۳۶۰ میکرومتر استفاده شد. برای اصلاح زئولیت، مقدار ۵ گرم از زئولیت طبیعی را با ۱۰۰ میلی لیتر محلول ۱ مولار کلرید سدیم مخلوط و به مدت ۲۴ ساعت در دمای اتاق نگهداری شد. برای اندازه گیری سطح ویژه از روش جذب متیلن بلو استفاده شد و نتایج نشان داد که سطح ویژه زئولیت طبیعی و سدیمی شده، ۳۱/۱۲ و ۴۵۳/۱۳ مترمربع به ازای هر گرم است. بررسی سینتیک جذب نشان داد که مدل غیر تعادلی اورامی، لاگرگرن و هو و همکاران فرایند جذب را بخوبی توصیف می کنند، ولی مدل اورامی دارای کمترین شاخص خطا (۰۱۶/۰ برای زئولیت طبیعی و ۰۰۷/۰ برای زئولیت سدیمی شده) و بیشترین ضریب همبستگی در هر دو حالت (۹/۹۹%) است. مطالعه ایزوترم جذب نشان داد که برای جاذب زئولیت طبیعی مدل های لانگمویر و سیپس به ترتیب با ضریب رگرسیون ۸/۹۹% و شاخص خطای ۰۷۵/۰ و ۰۷۴/۰ داده های ایزوترم را بهتر توصیف می کنند، همچنین برای زئولیت سدیمی شده مدل سیپس با بیشترین ضریب رگرسیون (۷/۹۹%) و کمترین شاخص خطای (۰۹۷/۰) داده های آزمایش را بهتر توصیف می کنند. ظرفیت جذب منگنز برای زئولیت طبیعی و سدیمی شده به ترتیب ۶۷/۳ و ۳۱۶/۵ میلی گرم برگرم به دست آمد. نتایج تحقیق نشان داد که زئولیت سمنان (ایرانی) نسبت به جاذب های مختلف از جمله زئولیت های ترکیه و شیلی از ظرفیت بهتری در حذف منگنز از محیط آبی دارد. همچنین، بازده حذف منگنز با زئولیت سدیمی شده بیشتر از حالت طبیعی است.

حذف منگنز از محیط آبی با زئولیت طبیعی و سدیمی شده Keywords:

جذب , زئولیت منگنز , مدل های تعادلی و غیر تعادلی