ارزیابی پیامد طرحهای توسعه فضایی بر وضعیت پایداری مناطق با استفاده از روش ردپای اکولوژیک، مورد پژوهی طرح مجموعه شهری قزوین

ارزیابی راهبردی محیط زیست در خلال تهیه ی برنامه های توسعه فضایی شهری و منطقه ای یکی از ابزارهای ممکن در تحقق وضعیت پایداری سکونت گاه ها به شمارمی رود؛ لیکن سابقه ی برنامه های منطقه ای تهیه شده در ایران نشان گر آن است که اکثر این طرح ها ملاحظات پایداری را در برنامه های خود نادیده گرفته اند. با این مقدمه هدف پژوهش پیش رو ارزیابی محیط زیستی "طرح مجموعه ی شهری قزوین" از طریق بررسی تغییرات احتمالی ایجاد شونده در وضعیت پایداری مجموعه در افق طرح(سال ۱۴۱۰) نسبت به وضع موجود، برحسب ردپای اکولوژیکی جمعیت بارگذاری شده و ظرفیت زیستی مجموعه شهری قزوین است. از این رو به شیوه ی پرسش نامه ای نسبت به تشخیص الگوهای مصرفی و میزان ردپای محیطی به روش جزء اقدام خواهد شد. سپس از طریق برآورد ظرفیت زیستی مجموعه شهری قزوین با استفاده از نرم افزار جی آی اس وضعیت پایداری فعلی مجموعه تخمین زده خواهد شد. در نهایت نیز نسبت به ارائه ی راهکارهای تسکینی اقدام خواهد شد. نتایج تحلیل ها حاکی از آن است که مجموعه شهری قزوین در سال افق با کسری اکولوژیک روبه رو است و در صورت پیاده سازی طرح مذکور نیز نه تنها وضعیت پایداری منطقه بهبود نیافته بلکه با اندکی تغییر تنزل پیدا خواهد کرد. راهکارهای پیشنهادی این پژوهش از یک سو کمینه کردن ردپای اکولوژیک(تغییر تقاضا) و از سوی دیگر افزایش ظرفیت زیستی مجموعه(بهبود عرضه) است.

Keywords:

ردپای اکولوژیک , ظرفیت زیستی , وضعیت پایداری , کسری اکولوژیک , طرح مجموعه شهری قزوین