نوسانات و میزان پارازیتیسم مگس گلرنگ، Acanthiophilus helianthi روی ارقام مختلف گلرنگ در جنوب تهران

مگس گلرنگ، Acanthiophilus helianthi یکی از آفات مهم گلرنگ در ایران می باشد. استفاده از پارازیتوئیدها به عنوان یکی از روش های مدیریت تلفیقی آفات همیشه مورد توجه بوده است. به منظور بررسی میزان و نوسانات پارازیتیسم مگس گلرنگ توسط پارازیتوئیدها در سال ۱۳۹۱ هفت رقم گلرنگ شامل گلدشت، پدیده، زرقان، ورامین، PI، Acataria، Mec۱۶۳ در مزرعه ی تحقیقاتی دانشگاه شاهد (جنوب تهران) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و در ۴ تکرار کشت گردید. پس از شروع گل دهی هر ۷ روز یک بار نمونه برداری از قوزه ها انجام گرفت. نتایج نشان داد که دو گونه زنبور پارازیتوئید بنام های Microdontomerus annulatus (Spinola, ۱۸۰۸) (Hym.: Torymidae) و Ormyrus gratiosus (Forster, ۱۸۶۰) (Hym.: Ormyridae) در منطقه روی لارو و شفیره مگس گلرنگ فعال هستند. بیشترین درصد پارازیتیسم برای گونه ی O. gratiosus در تاریخ ۱۹ و ۲۵ تیرماه روی رقم  Mec۱۶۳(۳/۱۲ درصد) مشاهده شد. در این تاریخ کمترین درصد پارازیتیسم در ارقام PI و پدیده با ۵۸/۶ درصد دیده شد. بیشترین میزان پارازیتیسم توسط گونه یM. annulatus در طول زمان نمونه برداری در ارقام پدیده به میزان ۵۶/۷ درصد و رقم Mec۱۶۳ به میزان ۵۲/۷ درصد دیده شد. کمترین میزان پارازیتیسم در رقم ورامین (۴۹/۶ درصد) دیده شد. درمجموع می توان نتیجه گرفت که به دلیل استفاده از حشره کش ها برای مبارزه با آفات گلرنگ مخصوصا مگس گلرنگ در مناطقی که گلرنگ کشت می شود مانعی برای فعالیت پارازیتوئیدهای مگس گلرنگ می شود. لذا استفاده از حشره کش های انتخابی و کاشت گیاهان گل دار به عنوان مکانی برای زندگی پارازیتوئیدها می تواند سبب افزایش کارایی پارازیتوئیدها شود.

Keywords:

پارازیتیسم , مگس گلرنگ , Ormyrus gratiosus , Microdontomerus annulatus , رقم , جنوب تهران