ضمیر دوم شخص در داستان های فارسی

متن داستانی، علاوه بر القای حال وهوای جهانی موهوم، تناسبی را نیز میان آن جهان خیالی و جهان واقع برمی انگیزد. انگیی این گونه مناسبات هستی شناختی میان جهان داستان و زیست جهان پیرامون خواننده را در این جا به «بافت وابستگی گفتمان روایی» تعبی ام و برای تبییی یی از نشانه هایی برجسته اش - یعنی ضمیر دوم شخص پرداخته ام. در آغاز این راه، پاره ای از مفاهیم روایت شناختی لازم برای تشریح بافت وابستگی داستان را معرفی ای ملاحظات زبان شناختی درباره بافت وابستگی گفتمان روایی پرداخته ام. پس از مرور انواع عبارت های اشاری، با بررسیی ضمیر دوم شخص در نمونه هایی از گفتمان روایی، نشان داده ین ضمیر به چندروش می توان برای وابستن جهان داستان به بافت بیرون از آن بهره گرفت، و ضمیر دوم شخص، امروزه در ادبیات داستانی ایران، افزون ی شناسان به طور سنتی برایش قایل بوده اند (شاخص گذاریی شفاهییی یافته است. با شناسایی و بررسی ایین نتیجه رسیده ی در داستان های نوین فارسی از ضمیر دوم شخص، نه برای تثبیت مرزهای هستی شناختی میی درهم ریختن این مراتب وجودی استفاده می شود.

Keywords:

: روایت های دوم شخص فارسی , عبارت های اشاری , بافت درون داستانی , بافت فوق داستانی , بافت وابستگی