تبیین عقد مزارعه از دیدگاه فقه و حقوق موضوعه ایران

مزارعه عقدی است که به موجب آن، احد طرفین زمینی را برای مدت معینی به طرف دیگری میدهد کهآن را زراعت کرده، حاصل را تقسیم کنند. قانون مدنی نیز مواد ۵۱۸ تا ۵۴۲ را به این قرارداد اختصاصداده و احکام آن را طی این مواد بیان کرده است. در ماده ۲۲۶ ق.م قانون مدنی در مزارعه، علاوه بر شرایطعمومی قراردادها که در ماده ۱۹۰ به آن اشاره شده است، رعایت شرایط دیگر نیز ضروری است که بااجتماع آنها عقد محقق می شود. مزارعه جزء عقود لازم است و جز با اقاله فسخ نمی شود. از کلام برخی فقهااینگونه استنباط می شود که مزارعه عقدی تملیکی است. مدت باید به طور دقیق مشخص شود. تعیینمدت، نقش عمدهای در عقد مزارعه دارد و آثار خاصی بر این عقد می گذارد. مزارعه عقد است نه ایقاع درنتیجه برای تحقق آن دو اراده و قصد لازم است و اراده یک طرف عقد کافی نیست.هدف از انجام این پژوهش، بررسی همه جانبه عقد مزارعه است. ارکان و شرایط و ویژگی های این عقد کهوجه ممیزه این عقد با سایر عقود معین است و همچنین موارد اختلافی به تفصیل در این مقاله بررسیمیشود. مقاله از نوع توصیفی تحلیلی بوده و ابزار گرداوری اطلاعات کتابخانه ای است

Keywords:

عقد , مزارعه , عامل , مزارع , زمین , زارع.