تاثیر نوع انبار بر قابلیت انبارمانی و کیفیت پیاز در مناطق روزکوتاه جنوب ایران

این پژوهش به منظور ارائه راهکارهای مناسب برای افزایش عمر انباری پیازدر استان هرمزگان اجرا شد. به منظور کیورینگ، ارقام پیاز پریماورا (Primavera) و تگزاس ارلی گرانو (Texas Early Grano) بهمدت دو روز در نور آفتاب قرار داده شدند. پیازها در توری پلاستیکی بسته بندی و به مدت سه ماه در سه انبار سنتی بهینه شده بادمای ۲±۳۳ درجه سلسیوس و رطوبت نسبی ۴±۴۹ درصد، انبار کنترل شده با دمای ۱±۹ درجه سلسیوس و رطوبت نسبی ۵±۶۵ درصد و انبار کنترل شده با دمای ۱±۵ درجه سلسیوس و رطوبت نسبی ۵±۷۰ درصد نگهداری شدند. هر ۱۵ روز یک بار افت وزن، درصد جوانه زنی و لهیدگی، مواد جامد انحلال پذیر، ماده خشک، و سفتی بافتنمونه ها اندازه گیری شد. نتایج بررسی ها نشان داد در سه ماه انبارداری، تغییرات معنی داری در صفات کیفی هر دو رقم پیاز رخ داده است. تغییرات درصد مواد جامد انحلال پذیر، سفتی بافت و ماده خشک پیاز طی انبارداری به صورت غیرخطی بود. مواد جامد انحلال پذیر رقم پریماورا بعد از ۱۵ روز افزایش و سپس کاهش داشت. بعد از دو ماه انبارداری، رقم تگزاس نسبت به پریماورا به علت بالاتر بودن ماده جامد انحلال پذیر و درصد ماده خشک، ماندگاری بیشتری داشت. در دمای محیط، بعد از سه ماه، کاهش وزن هر دو رقم بیش از ۱.۵ برابر ماکزیمم اولیه (۱۱.۵۱ درصد) به دست آمد و در انبارهای سرد، بعد از سه ماه، کاهش وزن هر دو رقم کمتر از ۲ درصد بود. هر دو رقم پیاز بعد از ۴۵ روز انبارداری در انبار سنتی، پوسیدگی نداشتند و کاهش وزن آنها کمتر از ۳ درصد بود.

Keywords:

پیاز , انبارداری , میناب , صفات کیفی