بررسی امید به آینده و میل به برنامه ریزی (قابلیت شخصی) افراد ساکن در محلات محروم شهر کرمان: بینش هایی برای تحقیق و سیاست گذاری

قابلیت شخصی از مهم ترین جنبه ­های بهزیستی ذهنی است که بر انگیزه و میزان فعالیت و تلاش افراد برای رسیدن به موفقیت و پیشرفت تاثیر می­ گذارد. هدف پژوهش بررسی قابلیت شخصی ساکنان محلات محروم است. این مفهوم (سازه) در دو بعد «امید به آینده» و میل به «برنامه ریزی در زندگی» سنجیده شده است. این پژوهش از نوع پیمایشی است که در آن با استفاده از نمونه­ گیری خوشه­ ای چندمرحله ای با ۸۰۴ نفر از افراد بالای هجده سال ساکن در محلات محروم (۴۰۴ نفر) و مناطق غیر محروم (۴۰۰ نفر) شهر کرمان مصاحبه شده است. علاوه بر این به منظور مقایسه امید به آینده ساکنان محلات محروم با نمونه کشوری، یافته­ های طرح ملی سنجش سرمایه اجتماعی کشور (۱۳۹۴) مورداستفاده قرار گرفته است. نتایج پژوهش نشان داد که میزان امید ساکنان محلات محروم به شکل آشکاری کمتر از میانگین کشوری است. همچنین یافته ­ها نشان داد سطح قابلیت شخصی ساکنان محلات محروم در دو بعد «امید به آینده» و میل به «برنامه­ ریزی در زندگی»، از ساکنان محلات برخوردار پایین ­تر است. علاوه بر این نتایج حاکی از آن است که میزان قابلیت شخصی در خود محلات محروم هم متفاوت است و این تفاوت به لحاظ آماری معنی ­دار است. بررسی تفاوت ها در سه محله محروم نشان می­ دهد که میزان قابلیت شخصی ساکنان آن ها در سطح فردی با تحصیلات، درآمد، امنیت، بی نظمی اجتماعی و اعتماد و در سطح محله با شاخص­ های انباشتی عوامل مذکور به جز عامل اخیر (اعتماد) همبسته است. سرانجام اینکه متغیر وابسته در سطح فرامحلی با عواملی چون فقر تمرکزیافته، انزوای اجتماعی، رسمی سازی، محیط کسب وکار و شرایط اقتصادی ارتباط دارد.

Keywords:

امید , برنامه ریزی , محلات محروم , محلات غیر محروم , انزوای اجتماعی و سیاست گذاری