میزان تاثیر سه روش تمرینی وامانده ساز هوازی، بی هوازی و مقاومتی بر سیستم اندوکانابینوئید در مردان جوان: یک کارآزمایی بالینی

چکیده زمینه و هدف: یکی از رایج ترین شرایط به چالش کشیدن دستگاه فیزیولوژیک انسان، ورزش است. لذا این مطالعه با هدف تعیین میزان تاثیر انواع تمرینات ورزشی بر روی عوامل سیستم اندوکانابینوئیدی از قبیل آناندامید (AEA)، ۲-آراشیدونیل گلیسرول (۲-AG) انجام پذیرفت. مواد و روش­ها: در این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی، از بین دانش جویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد بابل، ۳۲ مرد جوان (۲۵-۱۹ سال) که فعالیت های ورزشی منظمی نداشتند، به صورت داوطلب انتخاب شدند. این افراد در ۴ گروه ۸ نفره به طور تصادفی تقسیم شدند که بعد از صرف صبحانه یک­سان، خون آزمودنی ها قبل و بعد از تمرین کوتاه مدت هوازی (تمرین دو با شدت اکسیژن مصرفی۷۰ درصد حداکثر ضربان قلب تا زمان واماندگی کامل) و بی هوازی (تمرین دو با شدت حداکثر تا زمان واماندگی کامل) و مقاومتی دایره ای (با ۸ ایستگاه تا زمان واماندگی کامل) گرفته شد. گروه کنترل هیچ نوع فعالیت ورزشی انجام ندادند. فاکتورهای آناندامید و آراشیدونیل گلیسرول به روش الایزا مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از روش آماری آنالیز واریانس، آنالیز کوواریانس و T وابسته تحلیل شدند. یافته­ها: یافته ها نشان داد که هیچ کدام از روش­های ورزشی کوتاه مدت هوازی، بی هوازی و مقاومتی اثر معنی داری بر روی عوامل سیستم اندوکانابینوئید ندارند (۰۵/۰< p). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که ورزش کردن کوتاه مدت با هر روشی تا واماندگی نمی تواند سیستم اندوکانابینوئید را تحت تاثیر قرار دهد. واژه های کلیدی: سیستم اندوکانابینوئید، آناندامید، ۲-آراشیدونیل گلیسرول، تمرین هوازی، تمرین بی هوازی، تمرین مقاومتی

Keywords:

Endocannabinoid system , Anandamide , ۲-arsidonyl glycerol , Aerobic exercise , Anaerobic exercise , Resistance exercise. , سیستم اندوکانابینوئید , آناندامید , ۲-آراشیدونیل گلیسرول , تمرین هوازی , تمرین بی هوازی , تمرین مقاومتی