مروری بر روش های پایش جمعی سیار در محیط اینترنت اشیاء

دستگاه های هوشمند مانند تلفن های همراه قادر به سنجش و تعامل با محیط های اطراف هستند. این قابلیت منجر به استفاده از آن به عنوان دستگاه پایشگر شده است که از آن به عنوان رابط فیزیکی در برنامه های محاسباتی همه جا حاضر، استفاده می شود. امروزه کاربردهای متنوعی مانند سنجش جمعی سیار درزمینه فناوری های تلفن همراه به وجود آمده است که باعث ایجاد فرصت های جدیدی در علوم زیستی و مراقبت های بهداشتی شده است. با استفاده از تلفن های هوشمند، داده ها را می توان در زندگی روزمره جمع آوری کرد و به راحتی با سایر کاربران به اشتراک گذاشت. پایش جمعی سیار یک الگوی جدید است که از حسگرهای مختلف در دستگاه هایهوشمند برای حس کردن داده ها از محیط اطراف استفاده می کند و سپس حجم زیادی از داده ها را برای تجزیه و تحلیل، مدیریت و ذخیره سازی به ابر منتقل می کند. هدف از تخصیص وظایف در پایش جمعی سیار، اختصاص دادن کاربر مشارکت کننده مناسب برای یک وظیفه خاص تحت الزامات کیفیت سرویس موردنظر است که درواقع یک مساله زمانبندی وظایف با منابع محدود است. این مساله کلیدی توجه محققان را به خود جلب کرده است و در نتیجه بر اساس ناهمگن بودن مشارکت کنندگان، کاهش هم بستگی زمانی و مکانی بین وظایف ناهمگن، مساله زمانه بندی وظایف پایشی مختلف، تخصیص وظایف بر مبنای پیش بینی رفتار تکرارشونده کاربران و چندین روش دیگر راه حل هایی بهینه ای را برای حل مسئله تخصیص وظایف ارائه داده اند که در این مقاله به بررسی و مقایسه این روش ها پرداخته شده است.

Keywords:

اینترنت اشیاء , شهر هوشمند , پایش جمعی سیار , کیفیت سرویس