نقش میانجی گری مکانیسم های دفاعی در پیش بینی استرس ادراک شده براساس سبک های دلبستگی بیماران مبتلا به کووید -۱۹

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی مکانیسم های دفاعی در پیش بینی استرس ادراک شده براساس سبک های دلبستگی بیماران مبتلا به کووید -۱۹ بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل تمام افراد شهر تهران که در سال ۱۳۹۹ به کووید ۱۹مبتلا شدند، بود که به صورت اینترنتی پرسشنامه ها را تکمیل کردند. ۳۰۰ نفر با روش نمونه گیری در دسترس و داوطلبانه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های سبک دلبستگی کولینز و ریدر، استرس ادراک شده کوهن و همکاران و سبک های دفاعی اندروز و همکاران بود. تجزیه و تحلیل داده ها با روش تحلیل مسیر انجام شد. نتایج نشان داد که مدل فرضی برازش مناسبی داشت و تایید شد. همچنین نتایج ضرایب مسیر نشان داد که ضریب مسیر از سبک دلبستگی ایمن به مکانیسم دفاعی رشد نیافته و روان آزرده، منفی و معنادار بود. همچنین نتایج ضریب مسیر غیرمستقیم نشان داد که رابطه مکانیسم دفاعی رشدنیافته و استرس ادراک شده با میانجی گری دلبستگی ایمن معنادار بود.  بنابراین سبک دلبستگی ایمن با میانجی گری مکانیسم های دفاعی رشدنایافته، میزان استرس ادراک شده بیماران مبتلا به کووید ۱۹ را پیش بینی کرد.

نقش میانجی گری مکانیسم های دفاعی در پیش بینی استرس ادراک شده براساس سبک های دلبستگی بیماران مبتلا به کووید -۱۹ Keywords:

استرس ادراک شده , بیماران مبتلا به کووید -۱۹ , سبک های دلبستگی , مکانیسم های دفاعی