بهسازی اتصالات پلها به روش جداسازی لرزه ای

پل به عنوان یک عضو از شریان ارتباطی هر کشور نقش مهمی در حوادث غیرمترقبه از جمله زلزله دارد. با توجه به لرزه خیز بودن بیشتر نقاط کشور و قدمت بیش از سی سال پلهای مسیر های ارتباطی، ارزیابی مقاومتی و رفتاری اتصالات پلها بر اساس آخرین ضوابط بارگذاری و طراحی پلها ضرورت بهسازی اتصالات را در زمان وقوع زلزله نشان می دهد. افزایش ظرفیت مقاومت ویا کاهش نیاز اعضاء ضعیف بعنوان دو استراتژی مقاوم سازی سازه ها مطرح است. بکارگیری سیستم جداسازهای لرزه ای در اتصالات پلها از جمله روشهای رایج کاهش نیاز در کشورهای پیشرفته است. در این سیستم اجازه تغییرشکلهای حرارتی، قابلیت تغییر پریود ارتعاشی و افزایش میرایی سازه امکان پذیر است. در این تحقیق ضمن مروری بر تاریخچه و ایده مفهوم جداسازی لرزه ای در پلها، یک پل نمونه که مشابه اکثر پلهای احداث شده در کشور می باشد جهت بهسازی به روش جداسازی لرزه ای انتخاب شده و پارامترهایی از قبیل پریود، شتاب عرشه، تغییرمکان حداکثر عرشه، برش پایه، انرژی انتقالی به شالوده ها و اثر P-Delta با توجه به تغییر مکان زیاد ایزولاتور مورد بررسی قرار گرفته است. پل به روش اجزاء محدود با نرم افزار تحلیلی 2000SAP تحلیل طیفی شده و بر اساس نتایج بدست آمده بکارگیری سیستم جداساز لرزه ای در پلها تاثیر به سزایی در کاهش برش پایه، ضریب شتاب و انرژی انتقالی به عرشه دارد.