بررسی مقدماتی تاثیر راه رفتن بر روی شیب در تحمل عضلات و ناتوانی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن: کارآزمایی بالینی

مقدمه: در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن، راه رفتن به عنوان یک تمرین درمانی ساده، سالم، کم هزینه و در دسترس، به بررسی بیشتری نیاز دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تاثیر راه رفتن بر روی تردمیل با شیب ۱۰ درصد، بر تحمل عضلات، درد، ناتوانی و ترس از حرکت در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی بود.مواد و روش ها: شرکت کنندگان به دو گروه شاهد (درمان استاندارد فیزیوتراپی و تردمیل با شیب پایه، ۶ نفر) و مداخله (درمان استاندارد فیزیوتراپی و تردمیل با شیب ۱۰ درصد، ۵ نفر) تقسیم شدند. بیماران سه بار در هفته به مدت چهار هفته تحت درمان قرار گرفتند. تحمل عضلات خلف تنه، ترس از فعالیت، درد و ناتوانی به ترتیب با آزمون Sorensen تغییر یافته و پرسش نامه های ترس از حرکت، درد و Oswestry قبل از مطالعه، بلافاصله پس از مطالعه و دو ماه پس از درمان اندازه گیری شد.یافته ها: تفاوت بین گروهی در متغیر تحمل عضلات خلف تنه پس از درمان (۰۱/۰ = P) و در زمان پیگیری (۰۴/۰ = P) وجود داشت. در گروه مداخله، تغییرات در متغیرهای تحمل عضلات خلف تنه (۵۳/۰ = P)، درد (۲۶/۰ = P)، ناتوانی (۵۰/۰ = P) و ترس از حرکت (۹۰/۰ = P) معنی دار نبود. در گروه شاهد نیز تغییرات معنی داری در متغیرهای تحمل عضلات خلف تنه (۱۹/۰ = P)، درد (۵۷/۰ = P)، ناتوانی (۲۲/۰ = P) و ترس از حرکت (۲۳/۰ = P) مشاهده نشد. بین دو گروه در متغیرهای درد (۱۴/۰ = P)، ناتوانی (۷۱/۰ = P) و ترس از حرکت (۲۷/۰ = P) تفاوت معنی داری وجود نداشت.نتیجه‎گیری: تفاوت معنی داری در افزایش تحمل عضلات تنه بین گروه های شیب ۱۰ درصد و پایه وجود دارد. به نظر می رسد که راه رفتن بر روی تردمیل در گروه شیب پایه موثرتر است.

Keywords:

Chronic low back pain , Walking exercise , Trunk muscle , Functional disability