بررسی اثربخشی رویکرد یکپارچگی حسی در درمان اختلال آپراکسی ساختاری کودکان اتیسم بالای چهار سال شهر شیراز: یک مطالعه مقدماتی

عنوان: بررسی اثربخشی رویکرد یکپارچگی حسی در درمان اختلال آپراکسی ساختاری کودکان اتیسم بالای چهار سال شهر شیراز: یک مطالعه مقدماتی مقدمه: آپراکسی یکی از اختلالات مطرح در کودکان اتیسم است که همبستگی زیادی با آسیبهای رفتاری و ارتباطی- اجتماعی این کودکان دارد. از میان انواع مختلف آپراکسی یکی از شایع ترین آنها آپراکسی ساختاری است. از آنجایی که رویکرد یکپارچگی حسی به عنوان یکی از درمانهای مرسوم برای این کودکان است لذا با توجه به مناقشه های موجود در خصوص کارآیی این رویکرد مطالعه ی حاضر به هدف بررسی اثربخشی رویکرد یکپارچگی حسی در درمان آپراکسی ساختاری کودکان اتیسم طراحی گردید. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع شبه تجربی می باشد و در یکی از مدارس اتیسم شهر شیراز در تابستان ۱۳۹۱ انجام شد. نمونه گیری به شیوه آسان از میان کودکان اتیسمی که خانواده هایشان مایل به همکاری بودند انجام شد. از میان ۲۱ کودک واجد شرایط ۱۱ نفر بطور تصادفی به گروه کنترل و ۱۰ نفر به گروه مداخله اختصاص یافتند. کودکان گروه مداخله به مدت ۲۰ جلسه تحت درمان با رویکرد یکپارچگی حسی قرار گرفتند و کودکان گروه کنترل هیچ گونه درمانی دریافت نکردند. برای اندازه گیری متغیر آپراکسی ساختاری کودکان از آزمون محقق ساخته Block test استفاده شد. آزمون ANCOVA برای ارزیابی نتایج استفاده شد. یافته ها: نتایج آماری تفاوت معناداری را در بهبود آپراکسی ساختاری بین دو گروه کنترل و مداخله نشان نداد (۰.۲۰۰۵ =F ، ۰.۱۷۵ =P). نتیجه گیری: از آنجایی که استفاده از رویکرد یکپارچگی حسی از اقبال زیادی در میان کاردرمانگران برخوردار است لذا با توجه به یافته ی این مطالعه توصیه می گردد چنانچه هدف درمانی برای کودک اتیسمی کاهش اختلال آپراکسی ساختاری کودک است علاوه بر استفاده از رویکرد یکپارچگی حسی از سایر رویکردهای درمانی نیز در خلال درمان استفاده شود تا از این طریق بتوان شانس اثر بخشی فرآیند درمان را بالا برد.  کلید واژه ها: اتیسم، رویکرد یکپارچگی حسی، آپراکسی ساختاری