بررسی تاثیر یک برنامه تمرینی بر اصلاح پای چرخش یافته به داخل (مطالعه مقدماتی)

مقدمه: پای چرخش یافته به داخل یکی از ناهنجاری های رایج می باشد که با افتادگی استخوان ناوی و افزایش چرخش داخلی ران همراه بوده و ممکن است متاثر از عضلات ران باشد. هدف این تحقیق، بررسی اثر یک برنامه تمرینی بر اصلاح پای چرخش یافته به داخل بود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر ۳۰ نفر آزمودنی مرد به صورت هدفمند (سن ۰۷/۲ ± ۶۳/۲۱ سال، وزن ۶۲/۷ ± ۹۳/۷۱ کیلوگرم و قد ۵۲/۷ ± ۳۳/۱۷۷ سانتی متر) که ناهنجاری پای چرخش یافته به داخل داشتند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفری شاهد و تجربی قرار گرفتند. با آزمون افتادگی استخوان ناوی، پای چرخش یافته به داخل آزمودنی ها اندازه گیری و افرادی که دارای افتادگی ناوی بیش از ۱۰ میلی متر بودند وارد مطالعه گردیدند و میزان چرخش داخلی ران با گونیامتر اندازه گیری و ثبت گردید. همچنین قدرت عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران با دیناموتر دستی اندازه گیری شد. سپس گروه تجربی، شش هفته و با تواتر سه جلسه در هفته برنامه تمرین قدرتی بر عضلات مذکور را اجرا نمودند و گروه شاهد فعالیت معمول خود را سپری نمود. بعد از اتمام ۶ هفته، افتادگی استخوان ناوی آزمودنی ها، میزان چرخش داخلی ران و قدرت عضلات دوباره اندازه گیری شد. تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون های Independent t و Paired t برای اختلافات درون و بین گروهی اجرا گردید (۰۵/۰ £ P). یافته ها: در گروه تجربی با افزایش معنی دار قدرت عضلات ران، میزان چرخش داخلی ران و افتادگی استخوان ناوی آزمودنی ها کاهش یافت، اما در گروه شاهد تغییرات معنی داری مشاهده نگردید. در مقایسه، گروه تجربی کاهش معنی داری در میزان چرخش داخلی و پای چرخش یافته به داخل نسبت به گروه شاهد داشت. نتیجه گیری: نتایج تحقیق بیانگر این بود که با افزایش قدرت عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران و با استفاده از مداخله تمرینی می توان از شدت پای چرخش یافته به داخل پیشگیری نموده و آن را اصلاح نمود. کلید واژه ها: پای چرخش یافته به داخل، چرخش داخلی ران، برنامه تمرین قدرتی، افتادگی استخوان ناوی