بررسی تاثیر تحریک دهانی پیش از تغذیه به روش بکمن بر عملکرد تغذیه ای نوزادان نارس

چکیدهمقدمه: هدف این مقاله بررسی تاثیر برنامه تحریک دهانی پیش از تغذیه بکمن بر زمان دستیابی به تغذیه دهانی کامل نوزادان نارس ۳۲-۲۶ هفته جنینی بستری در واحد مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان کمالی کرج می باشد.مواد و روش ها: مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی و تصادفی است و جامعه مورد مطالعه، نوزادان نارس با سن جنینی ۲۶-۳۲ هفته (۲۱ نوزاد)، بستری در واحد مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان کمالی کرج می باشند. بعد از اعمال معیار ورود و خروج، نوزادان به دو گروه، «تحریک دهانی پیش از تغذیه بکمن» و گروه کنترل تقسیم شدند. برنامه ی تحریک دهانی پیش از تغذیه با توجه به حساسیت بالای کار و اهمیت استمرار انجام آن، در ۱۰ روز متوالی بدون وقفه برای هر نوزاد توسط پژوهشگر انجام شد. آزمودنی های گروه کنترل و آزمایش از لحاظ سن تقویمی و سن جنینی در دفعات مختلف تغذیه دهانی و در زمان ترخیص از واحد مراقبت های ویژه نوزادان و میزان وزن گیری در هفته اول و دوم تولد و زمان ترخیص مورد بررسی و مقایسه قرارگرفتند.یافته­ها: در گروه بکمن، میانگین سن تقویمی در زمان ۸ بار تغذیه دهانی، ۱۸/۹ ±۲۰/۱۸ روز (میانگین ± انحراف معیار) بوده است و در گروه کنترل،۴۲/۱۰ ± ۲۷/۲۴ روز بوده است؛ در نتیجه گروه آزمایش با تفاوت ۰۷/۶ روز زودتر به این معیار دست یافتند که این عدد به لحاظ بالینی بسیار اهمیت دارد. در گروه بکمن، میانگین سن تقویمی در زمان ترخیص از بیمارستان ۵۷/۱۲ ±۶۰/۲۷ روز بوده است و در گروه کنترل، ۴۶/۱۳ ± ۴۵/۳۳ روز بوده است که از نظر میانگین، گروه آزمایش ۸۵/۵ روز زودتر از بیمارستان ترخیص گردیدند که از لحاظ بالینی و اقتصادی اهمیت فراوانی دارد.نتیجه گیری: این مطالعه، از مطالعات بیشتر در زمینه تحریک دهانی بکمن به منظور افزایش مهارت تغذیه دهانی و کاهش مدت بستری در بیمارستان حمایت می­کند.کلیدواژه ها: تحریک دهانی پیش از تغذیه بکمن، نوزادان نارس، تغذیه دهانی کامل، مدت زمان بستری در بیمارستان، وزن­گیری