اثربخشی برنامه توان بخشی روانی- حرکتی بر بهبود مهارت های روانی- حرکتی دانش آموزان دبستانی عقب مانده ذهنی آموزش پذیر

مقدمه: مهارت های روانی- حرکتی نقش مهمی در یادگیری تحصیلی و جنبه های رشد کودکان دارد. بر همین مبنا هدف از پژوهش حاضر، تعیین میزان اثربخشی برنامه توان بخشی روانی- حرکتی بر بهبود مهارت های روانی- حرکتی دانش آموزان دبستانی عقب مانده ذهنی آموزش پذیر بود.مواد و روش ها: جامعه آماری این تحقیق را دانش آموزان دبستانی دختر عقب مانده ذهنی آموزش پذیر شهر اصفهان تشکیل دادند که از میان آنان ۳۰ نفر به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. روش پژوهش، آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه شاهد بود. ابزار پژوهش مقیاس رشد حرکتی Lincoln- avartsy بود. داده ها در سطح توصیفی با میانگین و انحراف استاندارد و در سطح استنباطی با ANCOVA مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت.یافته ها: برنامه توان بخشی روانی- حرکتی بر بهبود مهارت های روانی- حرکتی موثر بود (۰۰۱/۰ > P). همچنین این برنامه بر برخی از مولفه های روانی- حرکتی مانند مهارت انگشتان، راه رفتن عقب عقب نیز تاثیر داشته است (۰۵/۰ > P).نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از این پژوهش، می توان نتیجه گرفت که انجام فعالیت های روانی- حرکتی به عنوان بخش ضروری و اصلی برنامه روزانه این کودکان می تواند نتایج پرثمرتری برای آن ها به همراه داشته باشد.کلید واژه ها: توان بخشی روانی- حرکتی، مهارت های روانی- حرکتی، دانش آموزان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر