بررسی امکان تولید داربست نانولیف پلی کاپرولاکتونی با استفاده از نانوذرات شیشه زیست فعال و ژلاتین

امروزه پیوند بافت استخوان که به عنوان یکی از روش های درمانی با مشکلاتی نظیر کمبود بافت پیوندی و تخریبو صدمه در محل برداشت بافت رو به رو می باشد. داربست ها یکی از اجزای اصلی مهندسی بافت هستند که بعداز قرارگیری در بدن تخریب شده و جای خود را به بافت جدید می دهند. پلی کاپرولاکتون پلیمری زیست تخریب-پذیر و زیست سازگار است. در این تحقیق، برای بهبود خواص زیست فعالی و زیست تخریب این پلیمر به ترتیباز نانوذرات شیشه زیست فعال و ژلاتین استفاده شد. نتایج مشاهدات میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) نشانداد که با افزایش ولتاژ، نانوالیاف یکنواخت با میانگین قطری بیشتر تولید شد. درصد جذب آب توسط بعد از ۳روز ۵۱/۱۲ درصد، بعد از ۷ روز ۵۹/۷۹ درصد، بعد از ۱۴ روز ۳۹۶/۷۳ درصد و بعد از ۲۸ روز به ۸۱۶/۵۴ درصد رسید. با افزایش توانایی جذب داربست، میزان تخریب پذیری و تخلخل آن نیز افزایش یافت. بنابراین، با بهینه سازی شرایط تولید می توان داربست نانولیفی مناسبتری نیز تولید کرد.

Keywords:

پلی کاپرولاکتون , داربست , ژلاتین , نانوالیاف