سازوکارهای حمایتی از تربیت کودک در آموزه های دینی با تاکید بر سیره رضوی

کودکان سرمایه­های انسانی هر جامعه هستند که تربیت و حمایت از آنان ضرورت دارد. از این رو شارع و به تبع آن قانون گذار ایران سازوکارهای حمایتی ویژه­ای به منظور حمایت از حیات، حقوق اساسی و نحوه تربیت آنان در قالب ولایت­قهری، حضانت و قیمومت پیش­بینی کرده است. در این مقاله پرسش اصلی این است که تربیت را بر چه اساسی باید تبیین کرد و چه ابعادی را دربر می­گیرد؟ در سازوکارهای شرعی و قانونی برای حمایت از تربیت مورد نظر چه تدابیری اندیشیده شده است؟ و در آموزه­های دینی به ویژه سیره امام رضا(ع) چه شاخصی برای تبیین مفهوم تربیت در جامعه ارائه می شود؟ در این مقالهکه به روش توصیفی تحلیلی تهیه شده در تمام سازوکارهای حمایتی از کودک، کفر و فسقمتقاضی سرپرستی کودک، مانع از برخورداری از سرپرستی می­شود زیرا دین و اخلاق کودک در معرض خطر قرار می­گیرد. همچنین توصیه­های متعددی در آموزه­های دینی و به طور خاص سیره رضوی در رابطه با عوامل موثر بر تربیت کودک ارائه شده و بیانگر این است که شارع مقدس به تاثیر این عوامل ازجمله وراثت، رضاع و تغذیه، سنن ولادت و... نه تنها بر جسم کودک بلکه بر فطرت و اخلاق او اهتمام داشته است. روش­های نیز در سیره معصومین به ویژه امام رضا(ع) برای تربیت دینی کودک و نهادینه­کردن ارزش­های اسلامی در روح و جان کودک ارائه شده است که عبارت اند از: محبت­مداری و تکریم، ارائه الگو و تربیت عملی، تشویق و موعظه کردن.

Keywords:

کودک , سازوکارهای حمایتی , تربیت , آموزه های دینی , سیره رضوی