بررسی روابط ساختاری ابعاد خلاقیت و سرگردانی ذهنی دانشجویان

هدف پژوهش حاضر بررسی روابط ساختاری ابعاد خلاقیت و سرگردانی ذهنی دانشجویان دانشگاه تبریز بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی می باشد. بدین منظور ۳۳۰ نفر دانشجویان دانشگاه تبریز به روش تصادفی خوشه­ ای چند مرحله­ ای انتخاب شده و پرسشنامه­ های خلاقیت عابدی و سرگردانی ذهنی (MWQ) را تکمیل کردند. برای تجزیه و تحلیل داده­ های بدست آمده، از روش مدل­ یابی معادلات ساختاری استفاده شد. بررسی روابط و مدل مفهومی پژوهش نشان داد فرضیه پژوهش مبنی بر اینکه بین خلاقیت و سرگردانی ذهنی رابطه وجود دارد تایید شده و خلاقیت بر سرگردانی ذهنی تاثیر معنادار دارد (۳۵/۰=R، ۰۱/۰>P)، و ضریب مسیر مقدار نیز ۴۴/۰ است که شدت رابطه متوسطی را نشان می­ دهد. بررسی شاخص­ های برازش مدل نشان از این دارد که مدل پژوهش از بزارش نسبتا مناسب با داده­ ها برخوردار است، RMSEA برابر با ۰۷۱/۰، CFI برابر با ۹۰/۰،  GFIبرابر با ۹۳/۰، PGFI برابر با ۶۸/۰، NFI برابر با ۸۹/۰، مقدار X۲ برابر با ۶۱/۶۸ و سطح معناداری آن کمتر از ۰۵/۰ و نسبت X۲ بر df برابر با ۲۶۸ است. مقایسه مقادیر بتا یا ضرایب استاندارد شده رگرسیونی نشان می­ دهد که بالاترین تاثیر بر سرگردانی ذهنی مربوط به بعد سیالی با ضریب ۲۱۰/۰ و بعد ابتکار با ضریب ۱۵۱/۰ است. مطابق نتایج، بعد بسط در حضور ابعاد دیگر خلاقیت بر سرگردانی ذهنی تاثیر ندارد (۰۵/۰خلاقیت بر سرگردانی ذهنی افراد تاثیر دارد.

Keywords:

سرگردانی ذهنی , خلاقیت , انعطاف پذیری , ابتکار , سیالی