جایگاه برنامه درسی روییدنی در بین معلمان ابتدایی شهر مشهد و ضرورت پرداختن به آن

یکی از ضروری ترین تحولات در راستای ارتقای عملکرد نظام های آموزشی، تحول در نگرش و روش تدریس معلمان نظام آموزشی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تجارب زیسته ی معلمان ابتدایی از تدریس در موقعیت های یاددهی یادگیری روییدنی انجام شده است. با توجه به ماهیت موضوع مورد مطالعه، پژوهش حاضر از حیث هدف در زمره پژوهش های کاربردی قرار دارد و از حیث روش پژوهش، با رویکرد کیفی و با استفاده از روش پدیدارشناسی توصیفی انجام شده است. میدان مطالعه این پژوهش مدارس مقطع ابتدایی شهر مشهد در نیم سال دوم تحصیلی ۱۳۹۸-۱۳۹۹ بود. نمونه پژوهش شامل معلمان موفق در مقطع ابتدایی بود که به صورت نمونه هدفمند مورد مطالعه قرار گرفتند. برای گردآوری اطلاعات، از مصاحبه های نیمه ساختاریافته فردی تا رسیدن به اشباع نظری استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از مرحله ی اول و دوم روش کدگذاری اشتراوس و کوربین یعنی کدگذاری باز و محوری استفاده شد. جهت کسب اعتبار یافته های پژوهش از روش های بررسی توسط مشارکت کنندگان، توصیف جامع از شرایط مشارکت کنندگان، انتخاب هدفمند مشارکت کنندگان، کدگذار ثانوی و بررسی توسط اساتید متخصص استفاده شد. نتایج نشان می دهد که جایگاه روش تدریس روییدنی بین معلمان ابتدایی مشهد، به دو صورت منفعلانه و فعالانه است. همچنین ویژگی های تدریس روییدنی، ویژگی های دانش آموزان در سن ابتدایی و تاثیرات آموزشی حاصل استفاده از تدریس روییدنی، پرداختن به این روش تدریس را ضروری می نماید.

Keywords:

تجارب زیسته , معلمان ابتدایی , برنامه درسی روییدنی