باز آفرینی بافت قدیم شهر بوشهر با رویکرد ارتقا گردشگر پذیری (نمونه موردی : محله شنبدی شهر بوشهر)

بافت های کهن و تاریخی شهری به واسطه قدمت تاریخی و وجود عناصر هویت بخش به عنوان قلب تپنده شهر در ساختار فضایی وکارکردی شهر محسوب می شوند. آنچه تاثیرات غیر قابل انکار گردشگری بر بافت های تاریخی را به طور کامل تحقق پذیر می نماید، بهرهگیری از تمامی پتانسیل های این مناطق در راستای اهداف گردشگری می باشد. انسان های یک جامعه به همراه ارزش های ساختاریوجود خود همچون هویت و فرهنگ یکی از مهمترین نقاط قوت و جاذب گردشگر خصوصا در محدوده های قدیمی شهرها می باشند کهشناساندن این ارزش ها به گردشگران مستلزم ایجاد برخورد و ارتباط میان آنها است. بافت منحصر به فرد و تاریخی بوشهر به دلیل رشدافقی شهر، از توسعه جامانده و موجب نارسایی هایی در ابعاد مختلف عملکردی، اقتصادی و اجتماعی شده است و از طرفی این بافت بهدلیل وجود عناصر تاریخی منحصر به فرد دارای پتانسیل های گردشگری نیز میباشد، لذا پژوهش فوق به بازآفرینی بافت قدیم بوشهر بارویکرد گردشگر پذیری می پردازد و نمونه مورد مطالعه محله شنبدی بوشهر است. در این راستا روش تحقیق به کار رفته در این پژوهشتوصیفی و تحلیلی و مبتنی بر روش های کمی و کیفی انجام گرفته است. سنجش و ارزیابی از طریق مشاهده و پرسشنامه و تحلیل وضعموجود جهت تدوین برنامه بازآفرینی با استفاده از تکنیک SWOT و ارائه چشم انداز، اهداف و راهبرد ها صورت گرفته و در نهایت طرحجامع سه بعدی طراحی شهری به راهکارهای کالبدی و عملکردی در جهت ارتقا تعاملات میان گردشگران و ساکنین پیشنهاد گردیده است.

Keywords:

بافت تاریخی , بازآفرینی شهری , گردشگری , هویت , تعاملات , طراحی شهری