ارزیابی عملکرد و پروتئین گلرنگ (Carthamus tinctorius L.) در کشت مخلوط با باقلا (Vicia faba L.) تحت تاثیر کودهای زیستی و شیمیایی

کشت مخلوط و کاربرد کودهای زیستی از راهکارهای مهم کشاورزی پایدار در جهت کاهش خطر تخریب منابع محیطی و بهبود تولید محصولات زراعی هستند. بر این اساس، به منظور بررسی اثر کودهای شیمیایی و زیستی بر کشت مخلوط گلرنگ و باقلا، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار در دو سال زراعی ۱۳۹۴ و ۱۳۹۵ در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز، به اجرا در آمد. فاکتور اول چهار الگوی کاشت شامل کشت خالص گلرنگ و باقلا، کشت مخلوط با نسبت­های ۱:۱ و ۲:۱ به ترتیب باقلا و گلرنگ و فاکتور دوم مصرف کود در چهار سطح شامل عدم کاربرد کود (شاهد)، کاربرد ۱۰۰ درصد کود شیمیایی (اوره+ سوپرفسفات تریپل)، مصرف تلفیقی ۳۰  و۶۰ درصد کود شیمیایی بعلاوه کودهای زیستی (ازتوبارور ۱ و فسفات بارور ۲) بودند. نتایج نشان داد که مصرف تلفیقی ۶۰ درصد کود شیمیایی و کودهای زیستی در سیستم کشت مخلوط ۱:۱، موجب افزایش اجزای عملکرد گلرنگ و شاخص برداشت پروتئین در هر دو سال شد. بیشترین میزان روغن و پروتئین دانه نیز به گیاهان تغذیه شده با تلفیق کود زیستی بعلاوه ۶۰ درصد کود شیمیایی مربوط بود. در کلیه تیمارها، نسبت برابری زمین و مجموع ارزش نسبی بالاتر از یک بودند و بیشترین میزان آنها در سیستم کشت مخلوط ۱:۱ با مصرف تلفیقی کود زیستی و ۶۰ درصد کود شیمیایی حاصل شد. نتایج این پژوهش نشان داد که کشت مخلوط و کاربرد تلفیقی کودهای شیمیایی (به میزان کمتر) و زیستی باعث بهبود رشد و تولید گلرنگ می­شود.

ارزیابی عملکرد و پروتئین گلرنگ (Carthamus tinctorius L.) در کشت مخلوط با باقلا (Vicia faba L.) تحت تاثیر کودهای زیستی و شیمیایی Keywords:

پروتئین دانه , عملکرد , کشت مخلوط , کود زیستی , نسبت برابری زمین